Data i miejsce urodzenia |
2 kwietnia 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 marca 1985 |
Narodowość | |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki |
Bazyli Wojtowicz (ur. 2 kwietnia 1899 w Czarnorzekach, zm. 27 marca 1985 w Poznaniu) – polski rzeźbiarz.
Syn Nikifora i Anastazji z Jabczaników. Studia rzeźbiarskie rozpoczął w roku 1923 w Warszawie w pracowni Henryka Kuny. Następnie kontynuował naukę w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych u profesora Jana Szczepkowskiego. W roku 1925 wstąpił na Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiował w pracowni rzeźby pod kierunkiem profesora Tadeusza Breyera[1]. Po ukończeniu studiów od roku 1936 prowadził w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu pracownię rzeźby dekoracyjnej. Od roku 1938 prowadził pracownię rzeźby monumentalnej. Podczas wojny został wysiedlony do Częstochowy, a następnie przeniósł się do Warszawy. Po zakończeniu wojny wrócił do Poznania, gdzie kontynuował pracę na uczelni. W 1956 roku został profesorem nadzwyczajnym PWSP. W latach 1963–1969 był prodziekanem Wydziału Malarstwa Grafiki i Rzeźby. W 1969 przeszedł na emeryturę. Wykształcił wielu znakomitych rzeźbiarzy. Jego uczniami byli Jan Berdyszak, Józef Kopczyński, Anna Krzymańska, Anna Rodzińska, Olgierd Truszyński, Mieczysław Welter. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu w Alei Zasłużonych[2].