Bence Szabolcsi

Bence Szabolcsi
Ilustracja
Bence Szabolcsi, 1936
Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1899
Budapeszt

Pochodzenie

węgierskie

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 1973
Budapeszt

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Bence Szabolcsi (ur. 2 sierpnia 1899 w Budapeszcie, zm. 21 stycznia 1973 tamże[1][2]) – węgierski muzykolog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1917–1920 studiował prawo, historię literatury i filozofię na Uniwersytecie Budapeszteńskim[1]. Jednocześnie od 1917 od 1921 roku uczęszczał do Akademii Muzycznej w Budapeszcie, gdzie jego nauczycielami byli Zoltán Kodály, Leó Weiner i Albert Siklós[1][2]. Od 1921 do 1923 roku przebywał w Lipsku, gdzie uczył się w tamtejszym konserwatorium u Sigfrida Karga-Elerta, jednocześnie studiując muzykologię, historię i historię sztuki na Uniwersytecie Lipskim[1]. W 1923 roku uzyskał doktorat na podstawie napisanej pod kierunkiem Hermanna Aberta pracy Benedetti und Saracini. Beiträge zur Geschichte der Monodie[1][2]. Po powrocie do kraju działał jako krytyk muzyczny, jednocześnie odbywając liczne podróże celem gromadzenia materiałów do historii muzyki węgierskiej i na temat folkloru[1]. W latach 1945–1973 wykładał w Akademii Muzycznej w Budapeszcie[1][2], w 1951 roku zorganizował tam katedrę historii muzyki[1].

Od 1948 roku był członkiem Węgierskiej Akademii Nauk[1]. Kierował zorganizowanym przez siebie w 1961 roku Archiwum Bartóka, w 1969 roku przekształconym w Instytut Muzykologii Węgierskiej Akademii Nauk[1]. Był redaktorem pism muzycznych „Uj zenei szemle” (1926–1929 i 1947–1949) i „Magyar zene” (1960–1973) oraz serii wydawniczych „Studia Musicologica Academiae Scientiarum Hungaricae” (1967–1973) i „Zenetudományi Tanulmányok” (1953–1961)[1].

Swoją działalnością przyczynił się do stworzenia na Węgrzech nowoczesnych, zinstytucjonalizowanych badań muzykologicznych[1]. Był autorem prac syntetycznych oraz rozpraw dotyczących szczegółowych zagadnień z dziedziny muzyki, zajmował się studiami etnograficznymi nad muzyką węgierską oraz nad jej historią od średniowiecza do czasów współczesnych[1]. Był autorem prac na temat życia i twórczości Béli Bartóka: Bartók, sa vie et son ouevre (Budapeszt 1956, 2. wyd. 1968), Béla Bartók (Lipsk 1968) i Béla Bartók. Musiksprachen (Lipsk 1972)[2]. Opublikował ponadto pracę poświęconą historii muzyki A zene története (Budapeszt 1940, 5. wyd. 1974, 6. wyd. 1984) oraz monografię Beethoven (Budapeszt 1944, 5. wyd. 1976)[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 219–220. ISBN 978-83-224-0866-7.
  2. ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3557. ISBN 0-02-865571-0.