Benoît Rouquayrol

Benoît Rouquayrol
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1826
Espalion

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1875
Rodez

Zawód, zajęcie

inżynier, wynalazca

Narodowość

francuska

Alma Mater

École des mines de Saint-Étienne

Multimedia w Wikimedia Commons
Aparat nurkowy Rouquayrol-Denayrouze, w którym powietrze jest zasysane znad powierzchni wody do zbiornika w kształcie beczułki, z którego przez regulator ciśnienia podawane jest do hełmu nurka[1]

Benoît Rouquayrol (ur. 13 czerwca 1826 w Espalion, zm. 14 listopada 1875 w Rodez) – francuski inżynier, jeden z wynalazców (wraz z Augustem Denayrouzem) skafandra nurkowego[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Benoît Rouquayrol uzyskał dyplom inżyniera w Szkole Górniczej w Saint-Etienne w 1850, po czym zatrudnił się w spółce eksploatującej kopalnie węgla i odlewnie w Aveyron, której został dyrektorem w 1865. Benoît Rouquayrol dokonywał wynalazków z bliskiej mu dziedziny techniki górniczej[2].

Wynalazki samodzielne

[edytuj | edytuj kod]
  • 14 kwietnia 1860 pod wpływem powtarzających się pożarów w kopalniach, skutkujących zalaniami chodników wydobywczych, opatentował autonomiczny aparat ratunkowy, umożliwiający wydostanie się z zatopionej przestrzeni, złożony ze zbiornika ciśnieniowego z regulatorem, który nazwał "regulatorem przepływu sprężonych gazów"[3]. W 1864 wraz z porucznikiem marynarki Augustem Denayrouzem skonstruowali pierwszy w historii skafander nurkowy. Wynalazek został nagrodzony w 1867 na paryskiej Wystawie światowej i dostrzeżony tam przez Juliusza Verne. Słynny pisarz wkrótce "wyposażył" weń Kapitana Nemo i członków załogi jego Nautilusa w wydanej w 1869 powieści fantastycznej 20 000 mil podwodnej żeglugi, w hołdzie wynalazcom wzmiankując ich nazwiska[4][5].
  • 16 stycznia 1862 złożył patent na ratunkowy "Izolator Rouquayrola", złożony z regulatora, zacisku na nozdrza i gumowego ustnika, eliminując tym samym konieczność użycia ciężkiego metalowego hełmu nurkowego.
  • 25 sierpnia 1863: pompa powietrza z nieruchomo osadzonymi zaworami i przesuwnym cylindrem[2].

Wynalazki wspólnie z Denayrouzem[2]

[edytuj | edytuj kod]
Wersja skafandra z 1870 r.
  • 11 marca 1864: patent na zbiornik przejściowy dla wersji skafandra zasilanej w powietrze za pośrednictwem węża ręczną pompą znad powierzchni wody. Zbiornik można było zastosować w wersji autonomicznej jako zasobnik powietrza sprężonego do 40 atmosfer. Zestaw Rouquayrol-Denayrouze stanowił pierwszy aparat umożliwiający nurkowanie. Pierwsza wersja nazywana niskociśnieniową zasilana wężem okazała się użyteczna w pracach morskich i górniczych. Model drugi pozwalał na niezależne nurkowanie do 10 metrów przez pół godziny. W celu ochrony nurka przed wyziębieniem, konstruktorzy opracowali wodoszczelny skafander z gumowanej tkaniny, podobny do innych tego typu rozwiązań, stosowanych w tym czasie. Nurek był obciążony butami o masie 8 kg każdy, utrzymującymi go w pozycji pionowej. Nos nurka był zatkany zaciskiem, jego oczy nie były w żaden sposób chronione, co wynikało z panującej w regionie Espalion tradycji nurkowania z otwartymi oczami. Pierwszymi testerami sprzętu byli doświadczeni podwodni rybacy, cabussairs, którzy stosowali taką technikę podwodną w czasie połowów. Jedyny zachowany egzemplarz sprzętu Rouquayrol-Denayrouze z 1864 znajduje się Musée du scaphandre w Espalion.
  • 27 czerwca 1864, patent no. 63606: gumowany skafander dla aparatu nurkowego.
  • 1865: Rouquayrol i Denayrouze opracowali miedzianą maskę doczepianą do skafandra, zasilaną powietrzem przez ustnik. Wydychane gazy usuwane były przez ręczny zawór zwrotny. Po problemach zgłaszanych przez nurków, w 1866 maskę (nazywaną ze względu na swój kształt "pyskiem") zastąpiono tradycyjnym hełmem nurkowym wyposażonym w ustnik i zawór wylotowy.
  • 5 września 1865: wyposażenie skafandra w gwizdek ostrzegawczy, za pomocą którego nurek sygnalizował niski poziom powietrza.
  • 17 lutego 1866: patent na filtr z drucianej siatki, chroniący mechanizm regulatora przed cząsteczkami zawiesin, unoszącymi się w toni wodnej.

Wynalazki Augusta Denayrouze'a[2]

[edytuj | edytuj kod]
  • Styczeń 1873: zawór wylotowy dla hełmu nurkowego.
  • Styczeń 1873: hełm Denayrouze z trzema śrubami, łączącymi go ze skafandrem. Eliminacja ustnika, powietrze do hełmu podawane jest wprost do wnętrza. Zbiornik pośredni chroni uszy nurka poprzez eliminację pulsacji ciśnienia powietrza podawanego przez pompę.

Wynalazki Louisa Denayrouze'a, brata Augusta[2]

[edytuj | edytuj kod]
  • 2 czerwca 1872: "Aerophore", urządzenie ratunkowe dla górnictwa, połączone z wodoszczelną lampą olejną, świecącą pod wodą.
  • luty 1874 patent na telefon podwodny, umożliwiający komunikację nurka z osobami na powierzchni.
  • 1889: patent na bezśrubowe połączenie hełmu ze skafandrem, sceptycznie przyjęty przez nurków.


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dykeri (Wyposażenie nurkowe). W: Nordisk familjebok. 1907, s. 1162.
  2. ↑ a b c d e f Philippe Meyer: L'histoire de Rouquayrol et Denayrouze. museeduscaphandre.com. [dostęp 2018-02-05]. (fr.).
  3. ↑ 2007 Concours Lépine Le livre des Inventions Éditions Flammarion septembre 2006. 2007.
  4. ↑ DENAYROUZE, Auguste. divingalmanac, 16-04-2017. [dostęp 2018-02-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 lutego 2018)]. (ang.).
  5. ↑ Chapter 15 - An Invitation in Writing. W: Jules Verne: 20,000 Leagues Under The Sea. 1869.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]