Bernardino Honorati

Bernardino Honorati
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1724
Jesi

Data i miejsce śmierci

12 sierpnia 1807
Senigallia

Arcybiskup ad personam Senigallii
Okres sprawowania

1777–1807

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

31 grudnia 1759

Sakra biskupia

25 lutego 1760

Kreacja kardynalska

23 czerwca 1777
Pius VI

Kościół tytularny

Santi Marcellino e Pietro

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 lutego 1760

Konsekrator

Giovanni Antonio Bacchetoni

Współkonsekratorzy

Pompeo Compagnoni
Nicola Manciforte

Bernardino Honorati (ur. 17 lipca 1724 w Jesi, zm. 12 sierpnia 1807 w Senigallii) – włoski kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 lipca 1724 roku w Jesi, jako syn Giuseppego Honoratiego Marianny Cimy[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i relatorem Świętej Konsulty[1]. 31 grudnia 1759 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 28 stycznia 1760 roku został tytularnym arcybiskipem Side, a 25 lutego przyjął sakrę[2]. W latach 1760–1767 był nuncjuszem we Florencji, a w okresie 1766–1775 – w Wenecji[2]. 23 czerwca 1777 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Marcellino e Pietro[2]. W tym samym roku został arcybiskupem ad personam Senigallii[1]. Zmarł tamże 12 sierpnia 1807 roku[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Bernardino Honorati. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Bernardino Honorati. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2019-06-16]. (ang.).