W 1952 rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, w 1953 przeniósł się na muzykologię. W 1959 otrzymał tytuł magistra na podstawie pracy o twórczości François Couperina. W 1957 zadebiutował jako publicysta - w "Przeglądzie Kulturalnym”, a także jako krytyk muzyczny - na łamach "Ruchu Muzycznego", z którym wkrótce związał się etatowo, zostając członkiem redakcji (1959). W „Ruchu Muzycznym” pracował aż do przejścia na emeryturę w 1994. Regularnie publikował w takich czasopismach jak: "Tygodnik Powszechny", "Nowe Książki", "Więź", "Znak" i "Twórczość". Pozostawił po sobie kilkaset artykułów, esejów i książek poświęconych muzyce dawnej, romantycznej i nowej muzyce polskiej. Jego teksty odznaczają się ogromem poetycko-filozoficznych metafor.
W Polskim Radiu przedstawiał takie serie audycji, jak:
"Dzieje muzyki w dźwięku" (1991–1993),
"Wielkie dzieła, wielcy wykonawcy" (1992),
"Bach – sztuka fugi" (1993–1994),
"Rozważania o formie w epoce baroku" (1994–1995),
"Zapoznany język muzyki" (1996),
"Duch polifonii średniowiecznej" (1996–1997),
"Muzyka w sferze myśli" (2003).
W "Ruchu Muzycznym" publikował artykuły z historii muzyki, zwłaszcza dawnej[2].