Bokownik wiązowy

Bokownik wiązowy
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	kępkowcowate
Rodzaj	bokownik
Gatunek	bokownik wiązowy
	Nazwa systematyczna
	Hypsizygus ulmarius (Bull.) Redhead; Trans. Mycol. Soc. Japan 25(1): 3 (1984)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bokownik wiązowy (Hypsizygus ulmarius (Bull.) Redhead) – gatunek grzybów z rodziny kępkowcowatych (Lyophyllaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Calocybe, Lyophyllaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1791 r. Jean Baptiste François Bulliard nadając mu nazwę Agaricus ulmarius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1984 r. Scott Alan Redhead, przenosząc go do rodzaju Hypsyzigus^[1].

Niektóre synonimy^[2]:

Lyophyllum ulmarium (Bull.) Kühner 1938
Micromphale ulmarium (Bull.) Murrill, 1916
Pleurotus ulmarius f. burtianus Pilát 1935
Pleurotus ulmarius f. coriipellis (Fr.) Pilát 1935
Pleurotus ulmarius f. gigantean Ferd. & Winge 1920

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W piśmiennictwie polskim gatunek ten opisywany był wcześniej jako bedłka wiązowa (Feliks Berdau 1876), boczniak wiązowy (Maciej Orłoś 1951), przyuszek wiązowy (Józef Teodorowicz 1933), podblaszek wiązowy (W. Wojewoda 1979)^[3].

Występowanie i siedlisko

W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano liczne stanowiska^[3]. Inne i bardziej aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów^[4].

Pasożyt i saprotrof. Występuje na drzewach liściastych w lasach, parkach, ogrodach botanicznych, przy drogach. Najczęściej spotykany na wiązie szypułkowym (Ulmus laevis) i wiązie pospolitym (Ulmus minor), ale notowany także na klonie jaworze (Ulmus pseudoplatanus), kasztanowcu pospolitym (Aesculum hippocastanum), topoli osice (Populus tremula), brzozie, buku, dębie, lipie. Owocniki od lipca do listopada^[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 6–15 (wyjątkowo do 30) cm, wypukły z szerokim brzegiem. Powierzchnia sucha, gładka, o barwie od białawej do kremowej^[5].

Blaszki

Przyrośnięte lub nieznacznie zbiegające, szerokie, gęste, białe^[5].

Trzon

Wysokość 6–13 cm, grubość 2–3 cm, cylindryczny, gładki lub drobno włóknisty. Powierzchnia biała. Pierścienia brak^[5].

Miąższ

Zapach kwaśny, nieznaczny lub czasami lekko mączny. Smak łagodny^[5].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników kremowy. Zarodniki 3,5–6,5 × 3–5 µm, nieamyloidalne^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Index Fungorum. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).
↑ Species Fungorum. [dostęp 2020-04-15]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
↑ Aktualne stanowiska bokownika wiązowego w Polsce. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Hypsizygus ulmarius (Bull.) Redhead - Elm Oyster. First Nature. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).

[if-1] Index Fungorum. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).

[sf-2] Species Fungorum. [dostęp 2020-04-15]. (ang.).

[checklist-3] Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1

[atlas-4] Aktualne stanowiska bokownika wiązowego w Polsce. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).

[first-5] Hypsizygus ulmarius (Bull.) Redhead - Elm Oyster. First Nature. [dostęp 2020-05-14]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]