Dave Tough

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Dave Tough
Ilustracja
Dave Tough (1947)
Imię i nazwisko

David Jarvis Tough

Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1907
Oak Park

Data i miejsce śmierci

9 grudnia 1948
Newark

Instrumenty

perkusja

Gatunki

jazz (dixieland, swing, bebop)

Zawód

muzyk

Powiązania

Bud Freeman, The Austin High School High, Woody Herman, Eddie Condon

Zespoły
The Blue Friars
George Carhart and His Orchestra
The Woody Herman’s First Herd
Multimedia w Wikimedia Commons

David Jarvis Tough (ur. 26 kwietnia 1907 w Oak Park, zm. 9 grudnia 1948 w Newark)[1] – amerykański perkusista jazzowy.

Joachim-Ernst Berendt: Dave Tough był najważniejszym perkusistą z kręgu chicagowskiego[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczał do szkoły średniej w graniczącej z Chicago miejscowości Oak Park[1]. Był bardzo oczytany i dysponował dużą wiedzą. Przyjaźnił się z Budem Freemanem, klarnecistą grupy The Austin High School Gang, założonej w szkole średniej z Austin, sąsiedniej dzielnicy, należącej do Chicago. Freeman zaprosił go do zespołu, który wówczas zmienił nazwę na The Blue Friars[3]. Grywali do tańca na miejscowych imprezach (również na świeżym powietrzu) oraz w lokalach poza miastem.

W 1925 rozpoczął karierę zawodowego muzyka. Pracował m.in z pianistą Jackiem Gardnerem, saksofonistą Artem Kasselem i sezonową orkiestrą Husk O'Hare’s Wolverines. W 1927 wyjechał do Europy, gdzie spędził dwa lata[1]. Grał w orkiestrze George’a Carharta, która była jednym z pierwszych zespołów amerykańskich, które przywiozły swing na Stary Kontynent [4]. Po powrocie w 1929 do kraju występował w kwartecie „Króla Swingu” Benny'ego Godmana i zespole kornecisty Reda Nicholsa. Koncerty te bywały rejestrowane, również przez dokumentalistów filmowych. Sporadycznie brał także udział w nagraniach studyjnych.

Od urodzenia cierpiał na epilepsję. Prawdopodobnie wskutek choroby popadł także w alkoholizm[1]. W latach 20. i 30. epilepsja nie była ani w pełni rozpoznana, ani rozumiana – powiedział wiele lat później bandlider Woody Herman. W wielu przypadkach uznawano to za upośledzenie umysłowe. Jako środek pomocny w ograniczeniu ataków epileptycznych zalecano alkohol. Tough więc pił... W 1932 ze względu na chorobę musiał przerwać karierę[5]. Do pracy powrócił w 1935[5]. Grał przeważnie z big-bandami: Raya Noble’a, Tommy’ego Dorseya, Reda Norvo, Bunny’ego Berigana oraz Goodmana. Uczestniczył także w tournées zespołów dixielandowych, prowadzonych przez znanych muzyków, takich jak puzonista Jack Teagarden, klarneciści Mezz Mezzrow i Joe Marsala, gitarzysta Eddie Condon, oraz jego przyjaciel – Bud Freeman[1].

Regularną pracę przerywała jednak choroba, ale zawsze powracał do grania. Po krótkotrwałych angażach w big-bandach Charliego Spivaka, Claude’a Thornhilla, Artiego Shawa i Woody’ego Hermana w 1942 rozpoczął służbę w U.S. Navy[1]. Grał wtedy w orkiestrze wojskowej, którą kierował Artie Shaw. Z uwagi na komplikacje zdrowotne w niedługim czasie został zwolniony ze służby[5]. Po wyjściu z wojska powrócił w 1945 do big-bandu Hermana (The First Herd) i stał się perkusistą wzorcowym[1]. Był jednym z niewielu muzyków dixielandowych, którzy doskonale radzili sobie również z bebopem, za którym jednak nie przepadał[1][5]. Później pracował w zespołach m.in. Eddiego Condona, skrzypka Jerry’ego Graya, kornecisty Muggsy’ego Spaniera i puzonisty Willa Bradleya. Uczestniczył także w koncertach Jazz at the Philharmonic. W środowisku jazzowym uchodził zarówno za wybitnego perkusistę, jak intelektualistę, zwłaszcza że niekiedy wspominał o swoich planach pisarskich[1].

Niestety choroba i nałóg alkoholowy oraz rozczarowanie zmianami zachodzącymi w jazzie bardzo źle wpływały na stan jego zdrowia fizycznego i psychicznego[5]. Zniweczyły jego wszystkie zamierzenia. Wracając wieczorem do domu w Newark, upadł na ulicy. Uderzył głową w chodnik z tak dużą siłą, że doszło do pęknięcia czaszki i 9 grudnia 1948 zmarł w wyniku doznanych obrażeń[5]. Przez trzy dni jego ciało leżało nierozpoznane w kostnicy[5]. Został pochowany na cmentarzu Forest Home w miejscowości Forest Park na przedmieściach Chicago[6].

Film

[edytuj | edytuj kod]

W 1959 jego postać pojawiła się w hollywoodzkim filmie biograficznym The Five Pennies w reżyserii Melville’a Shavelsona, poświęconym Redowi Nicholsowi[7]. Rolę Dave’a Tougha zagrał perkusista Shelly Manne[7].

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1946 Danny Hurd and His Orchestra with Dave Tough – You Stepped out of a Dream/Dreamy Afternoon (Keynote Recordings) – 78 RPM

Zestawienie wg dat wydania płyt

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W 2000 został pośmiertne wprowadzony do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame). W tym samym roku ukazał się poświęcony mu album Eddie Metz and His Gang – Tough Assignment – A Tribute to Davie Tough, nagrany przez amerykańskiego perkusistę Eddiego Metza[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i Dave Tough. allmusic.com. [dostęp 2025-02-24]. (ang.).
  2. ↑ Joachim-Ernst Berendt, Od raga do rocka, wyd. PWM, 1979
  3. ↑ Frank Teschemacher (1906–1932). The Syncopated Times. [dostęp 2025-02-24]. (ang.).
  4. ↑ George Carhart. allmusic.com. [dostęp 2025-02-24]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g Dave Tough. drummerworld.com. [dostęp 2025-02-24]. (ang.).
  6. ↑ David „Dave” Tough. Find a Grave. [dostęp 2025-02-24]. (ang.).
  7. ↑ a b The Five Pennies w bazie IMDb (ang.)
  8. ↑ Eddie Metz and His Gang – Tough Assignment – A Tribute to Davie Tough. Discogs. [dostęp 2025-02-24]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]