Dick Heckstall-Smith

Dick Heckstall-Smith
Ilustracja
Dick Heckstall-Smith
Imię i nazwisko

Richard Malden

Data i miejsce urodzenia

26 września 1934
Ludlow, Anglia

Pochodzenie

Walia

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 2004
Londyn

Instrumenty

saksofony

Gatunki

jazz, blues-rock, jazz rock, rock

Zawód

muzyk

Aktywność

1949–2004

Powiązania

Sandy Brown's Jazzmen, Ronnie Smith Quintet, Hugh Rainey, National Youth Orchestra, Johnny Burch Quartet, Bert Courtley Sextet, New Departures, Alexis Korner, Graham Bond, John Mayall, Colosseum, Jack Bruce, Battered Ornaments, Chicken Shack, Sweet Pain, Manchild, Big Chief, The Famous Blues Busters, Tough Tenors, Mainsqueeze, Bo Diddley, 3-space, Matt Black, Max Reinhardt Sextet, Julian Blahula's Electric Dream, Blodwyn Pig, Hamburger Blues Band, John Etheridge, King Biscuit, John Stevens, Duffy Power, Chris Farlowe, Paul Jones

Strona internetowa

Dick Heckstall-Smith (ur. 26 września 1934 w Ludlow, zm. 17 grudnia 2004 w Londynie) – brytyjski innowacyjny saksofonista jazzowy, jazz rockowy i bluesowy, kompozytor i lider.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Richard Malden Heckstall-Smith urodził się 26 września 1934 r. w Ludlow, Shropshire w Walii. Uczęszczał przez 5 lat do słynnej prywatnej szkoły Gordonstoun w Szkocji a potem do Foxhole School w Dartington, gdzie zaczął się uczyć gry na klarnecie a potem na saksofonie sopranowym i altowym. Do 1952 r. prowadził szkolny zespół muzyczny. W 1953 r. rozpoczął studia w Sidney Sussex College w Cambridge. W latach 1955 i 1956 był współliderem big bandu University Jazz Band. Był wtedy pod wielkim wpływem nowoorleańskiego saksofonisty Sidneya Becheta.

W 1956 r. grał w zespole Sandy Brown's Jazzmen, z którym nagrał album. Następnie był członkiem Ronnie Smith Quintet. Lata 1957–1962 to okres, gdy Heckstall-Smith był „wolnym strzelcem” – dołączał do wielu różnych zespołów na bardzo krótko. Jego idolem stał się wówczas Lester Young, a wkrótce bardziej nowoczesny Wardell Gray. Rozpoczęła się fascynacja bebopem. Podczas sesji jazzu nowoorleańskiego w londyńskim klubie Kena Colyera Studio 5 poznał perkusistę Gingera Bakera. W 1957 r. dokonywał nagrań solowych oraz z grupą Hugh Raineya, w której perkusistą był Baker.

Razem z National Youth Orchestra odbył tournée po Europie i Izraelu wraz ze słynnym Jerome Robbin's Ballet z USA.

Lata 60.

[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 60. Heckstall-Smith grał jednocześnie w dwu grupach jazzowych: Johnny Burch Quartet i Bert Courtley Sextet (ta grupa miała bardziej taneczny charakter). W obu tych zespołach perkusistą był Ginger Baker. Był to także okres, gdy D.H-S udzielał się w poetycko-jazzowej formacji (Live) New Departures, w której poznał saksofonistę Grahama Bonda i poetę Pete’a Browna (później napisze świetne teksty grupie Cream i Jackowi Bruce’owi).

W lutym 1962 r. D.H-S został członkiem zespołu prekursora brytyjskiego bluesa Alexisa Kornera – Blues Incorporated do września 1963 r. Przekonał Kornera do zatrudnienia kontrabasisty i gitarzysty basowego Jacka Bruce’a i do zwolnienia perkusisty Charliego Wattsa i przyjęcia Gingera Bakera. Równocześnie Heckstall-Smith i Baker oraz Graham Bond grali w Johnny Burch Octet.

We wrześniu 1963 r. D.H-S wstąpił do grupy Graham Bond Organisation. Był to prekursorski dla jazzrocka zespół, w którym oprócz D.H-S grali Graham Bond (wokalista i już organista), Jack Bruce (gitara basowa, harmonijka, wokal) i Ginger Baker (perkusja). Latem 1967 r. D.H-S opuścił zespół i w sierpniu był już członkiem bluesowej formacji John Mayall & the Bluesbreakers prowadzonej przez multiinstrumentalistę Johna Mayalla. W zespole tym pozostał do lipca 1968 r.

Koniec lat 60. to udział D.H-S w kilku ważnych przedsięwzięciach muzycznych. W latach 1968 i 1969 grał w grupie Pete’a Browna Battered Ornaments. Brał udział w nagraniu znakomitej płyty Jacka Bruce’a Things We Like (8.1968) a potem następnej Songs for a Tailor. Brał udział w nagraniu pierwszego albumu grupy Chicken Shack, płyty Locomotive i Wyntera K. Froga (pseudonim Micka Weavera). Grał także w zespole Sweet Pain ze znakomitym wokalistą bluesowym i multiinstrumentalistą Victorem Broxem.

Od września 1968 r. do października 1971 r. grał w słynnej, prekursorskiej grupie Colosseum. Jego instrumentalne popisy (w tym jednoczesna gra na dwóch saksofonach) były integralną częścią koncertów tego niezwykłego zespołu. Będąc jego członkiem współpracował z kompozytorem Neilem Ardleyem na dwu albumach.

Lata 70.

[edytuj | edytuj kod]

Wiosną 1972 r. D.H-S nagrał swój pierwszy solowy album A Story Ended. W tym samym roku sformował grupę Manchild, z którą udał się na tournée po USA razem z Fleetwood Mac i Deep Purple. Odnieśli duży sukces, jednak podczas nagrywania drugiego albumu odezwały się stare problemy muzyka z kręgosłupem. Przez 3 lata nie mógł w ogóle grać na saksofonie, a przez 8 nie mógł być profesjonalnym muzykiem. Pojawił się dopiero w 1977 r. w grupie Pete’a Browna nagrywającej jego solowy album My Last Band. Rozpoczął studia i w 1979 r. uzyskał doktorat nauk społecznych. W 1979 r. grał w grupie Big Chief, z którą był związany przez następne 20 lat. Brał udział w obchodach 50. urodzin Alexisa Kornera; koncert z tej okazji został uwieczniony na płycie Party Album.

Lata 80.

[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 80. był członkiem grupy The Famous Blues Busters i występował w luźnej jazzowej formacji Tough Tenors (o bardzo zmiennych składach). Następnie założył własny oktet Mainsqueeze, który m.in. stał się zespołem akompaniującym legendzie bluesa i rock & rolla Bo Diddleyowi podczas jego tournée po Wielkiej Brytanii. Grupa ta nagrała 2 albumy; jeden z nich był zapisem koncertu z Bo Diddleyem.

W 1984 r. D.H-S grał w trio 3-space i ponownie został 'wolnym strzelcem' dołączając do wielu grup w Wielkiej Brytanii i Niemczech; m.in. Max Reinhardt Sextet, Julian Blahula's Electric Dream (grupa ta wykonywała jazz z wpływami afrykańskimi) i Matt Black (1988).

Od grudnia 1988 r. do 1989 grał w grupie Blodwyn Pig wybitnego gitarzysty Micka Abrahamsa, współzałożyciela Jethro Tull. W 1989 r. ukazała się autobiografia D.H-S The Safest Place in the World.

Lata 90.

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1990 i 1991 grał w swojej eksperymentalnej grupie DHS$, a potem sporadycznie do 1995 r. w Hamburger Blues Band, w którym wokalistą był Mike Harrison ze Spooky Tooth. W 1991 r. nagrał swój drugi solowy album When One Is. Równocześnie, w 1992 r., powstała formacja Dick Heckstall-Smith & John Etheridge Group, która wydała album Obsession Fees. (John Etheridge był członkiem słynnej grupy Soft Machine). Mniej więcej w tym samym czasie występował także w grupie King Biscuit.

5 lutego 1992 r. D.H-S doznał dwóch rozległych zawałów serca podczas operacji (bypass). Przez tydzień znajdował się na oddziale intensywnej terapii. Stracił zdolność myślenia i mówienia. Uczył się powoli mówić na wierszach dla dzieci.

W 1993 r. powrócił do muzyki i przez dwa lata występował we freejazzowym duecie z wybitnym perkusistą Johnem Stevensem. Duet ten nagrał dwa albumy, na drugim wsparty został gitarzystą basowym Jackiem Bruce’em. Brał udział w koncertach z okazji 50. urodzin Jacka Bruce’a. W 1994 r. dołączył do zespołu Wilkinson's Rockets założonego przez byłych muzyków grup Chicken Shack i Pretty Things.

W 1994 r. reaktywowała się słynna grupa Colosseum w klasycznym oryginalnym składzie. Została entuzjastycznie przyjęta i zdobyła nowych fanów. W tym samym roku grał razem z Clemem Clempsonem (gitarzystą Colosseum) w grupie Links. Grał także na albumie weterana wokalisty Duffy’ego Powera (firmowanego nazwą Dick & Duffy) i Chrisa Farlowe’a (wokalisty Colosseum).

W maju 1995 r. w Buxton Opera House odbył się wielki koncert z okazji 10-lecia śmierci Alexisa Kornera. D.H-S wystąpił w grupach Jacka Bruce’a, Paula Jonesa i Chrisa Farlowe’a. Ukazała się także znakomita płyta Celtic Steppes, na której wykonywał główne partie saksofonowe.

Lata 2000.

[edytuj | edytuj kod]

W 2001 r. ukazała się jego trzecia solowa płyta Blues and Beyond.

Zmarł 19 grudnia 2004 r. na raka.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Solowe płyty

Wczesne nagrania

Wczesne nagrania są bardzo trudne do zdobycia. Trzeba szukać nagrań D. H-S z Sandy Brown's Jazz Band, Bob Wallis & the

Storyville Jazzmen i Dick Heckstall-Smith Quintet. Są to przeważnie 'czwórki' (EP).

  • Fairweather Friends (4 nagrania z D.H-S z 1959 r.)
  • Very Special Old Jazz. (EP) 1957 r. The Dick Heckstall-Smith Quintet

Alexis Korner

  • Rhythm & Blues from the Marquee 1962
  • Blues Inc. 1965
  • Alexis Korner's All Stars Blues Band 1969
  • Bootleg Him. 1972
  • The Party Album. 1979

Graham Bond

John Mayall Bluesbreakers

  • Diary of a Band Vol. 1 1968
  • Diary of a Band Vol. 2 1968
  • Bare Wires 1968

Davy Graham

  • Large as Life and Twice as Natural 1968

Chicken Shack

  • Forty Blue Fingers Freshly Packed and Ready to Serve 1968

Sweet Pain

  • Sweet Pain 1968 (w USA wydany jako England's Heavy Super Blues Session)

Jack Bruce

Colosseum

Locomotive

  • We Are Everything You See 1970

Neil Ardley

  • Symphony of Amaranths
  • Déjeuners Sur L'herbe

Mainsqueeze

  • The International Blues Rock Revue
  • Hey... Bo Diddley in Concert. Bo Diddley & Mainsqueeze

Hamburger Blues Band

  • Hamburger Blues Band Featuring Dick Heckstall-Smith 1989
  • Real Stuff 1996
  • Rollin' 1999

Dick Heckstall-Smith & John Stevens

  • Bird in Windness 1993
  • This That 1994 (z Jackiem Bruce’em)

Dick Heckstall-Smith & John Etheridge Group

  • Obsession Fees 1992

Pete Brown

  • Meal You Can Shake Your Hand With 1969 Pete Brown & Battered Ornaments
  • My Last Band 1977 Pete Brown

The Wilkinson's Rockets

  • Out of the Blue 1994

Links

  • New Reasons to Use Old Words 1995

Alexis Korner Memorial Concert (3 dyski) 1995

  • Vol. 1 (5 utworów z Jackiem Bruce’em, 4 utwory z Paulem Jonesem)
  • Vol. 2 (3 utwory z Chrisem Farlowe’em)

DVD

[edytuj | edytuj kod]
  • Jack Bruce and Friends (jeden z koncertów w Niemczech z okazji 50-lecia urodzin Jacka Bruce’a)
  • Colosseum. The Complete Reunion Concert Cologne 1994

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]