Edmund Oscar von Lippmann, ok. 1920 r. | |
Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1857 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
24 września 1940 |
Zawód, zajęcie |
chemik, historyk nauki i nauczyciel akademicki |
Edmund Oscar von Lippmann (ur. 9 stycznia 1857 w Wiedniu, zm. 24 września 1940 w Halle an der Saale) – niemiecki chemik, historyk nauki i nauczyciel akademicki pochodzenia żydowskiego.
Urodził się 9 stycznia 1857 r. w Wiedniu jako syn producenta cukru Leopolda von Lippmanna. Studiował na Politechnice Federalnej w Zurychu[1], a następnie na Uniwersytecie w Heidelbergu, uzyskując w 1878 r. stopień doktora u Roberta Bunsena[2]. Po studiach pracował na kierowniczych stanowiskach w różnych cukrowniach na terenie Austrii i w Niemczech[1], m.in. w Duisburgu (1881–86)[3] i Halle[2]. W 1925 r. ze względów zdrowotnych zrezygnował ze stanowiska dyrektora rafinerii cukru w Halle, które piastował przez kilkadziesiąt lat[1]. Jednocześnie w latach 1926–1933 prowadził na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle wykłady[2] o historii chemii[1], za co nie pobierał wynagrodzenia. W 1935 r. musiał zrezygnować z wykonywania zawodu nauczyciela akademickiego z powodu żydowskiego pochodzenia[2].
W swojej karierze łączył teorię z praktyką. Autor licznych publikacji, m.in. Chemia rodzajów cukru, Traktaty i wykłady[1], Historia buraka jako rośliny uprawnej, Historia nauk przyrodniczych i Rozwój niemieckiego przemysłu cukrowniczego 1850–1900[3], ale także Pochodzenie i rozprzestrzenianie się alchemii. Był jednym ze współautorów Metod badawczych w chemii technicznej. W uznaniu zasług otrzymał tytuły doctora honoris causa Uniwersytetu w Halle i Uniwersytetu w Rostocku, ponadto został także wyróżniony Medalem Leibniza Królewsko-Pruskiej Akademii Nauk i Medalem Sudhoffa w Dziedzinie Historii Medycyny. Od 1898 roku był członkiem Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina w Halle. W 1901 roku otrzymał tytuł profesora[1]. Obok Marcelina Pierre′a Berthelota był uważany za najważniejszego historyka chemii swoich czasów[4].
Edmund Oscar von Lippmann ufundował w Berlinie pierwsze na świecie Muzeum Cukru, które było częścią Instytutu Przemysłu Cukrowniczego przy Amrumer Strasse. Muzeum zostało otwarte 8 maja 1904 r.[5]
Żonaty z Rose z domu Müller[6].
Zmarł 24 września 1940 r. w Halle an der Saale[1].