Emma Albani

Emma Albani
Ilustracja
Imię i nazwisko

Marie Louise Emma Cécile Lajeunesse

Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1847
Chambly

Pochodzenie

kanadyjskie

Data i miejsce śmierci

3 kwietnia 1930
Londyn

Typ głosu

sopran

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

śpiewaczka

Odznaczenia
Order Imperium Brytyjskiego do 1935 (cywilny)
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Dame Emma Albani, właśc. Marie Louise Emma Cécile Lajeunesse[1][2][3][4][5] (ur. 1 listopada 1847 w Chambly, zm. 3 kwietnia 1930 w Londynie[1][2][3][4]) – kanadyjska śpiewaczka, sopran (początkowo koloraturowy, później dramatyczny)[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W dzieciństwie uczyła się gry na fortepianie i harfie oraz śpiewu[2]. W 1856 roku wystąpiła po raz pierwszy publicznie w Montrealu w roli pianistki i śpiewaczki[2]. W 1860 roku śpiewała z okazji wizyty księcia Walii w Montrealu[2]. W 1865 roku przeprowadziła się wraz z rodzicami do Albany w stanie Nowy Jork, gdzie śpiewała w chórze katolickiego kościoła św. Józefa[2][4]. W latach 1868–1870 studiowała w Paryżu u Gilberta Dupreza i w Mediolanie u Francesco Lampertiego[1]. W 1870 roku zadebiutowała jako śpiewaczka operowa w Mesynie rolą Aminy w Lunatyczce Vincenzo Belliniego[1][2][5]. W kolejnych latach występowała w Mediolanie, Paryżu i Londynie (1872), Moskwie i Petersburgu (1873–1874 i 1878–1879), Berlinie (1881 i 1887) oraz Nowym Jorku (1874–1875)[1]. Odbyła też podróże koncertowe do Indii, Australii i Ameryki Południowej[1][3]. W 1872 roku osiadła w Londynie[1]. W jej repertuarze znajdowały się partie z dzieł włoskich i francuskich kompozytorów operowych, a także Richarda Wagnera, była też cenioną wykonawczynią dzieł oratoryjnych[1]. Po występach w Niemczech w roli Izoldy w Tristanie i Izoldzie w 1896 roku przestała pojawiać się w repertuarze operowym[1]. Wystąpiła podczas uroczystości pogrzebowych królowej Wiktorii w 1901 roku[4]. W 1911 roku zakończyła karierę sceniczną[1], pożegnalny koncert dała w londyńskiej Royal Albert Hall[2].

W 1897 roku otrzymała złoty medal Royal Philharmonic Society[2]. W 1920 roku rząd brytyjski przyznał jej dożywotnią pensję[2]. Dama Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (1925)[2][5]. Opublikowała pamiętniki pt. Forty Years of Song (wyd. Londyn 1911)[1][2][5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 24. ISBN 83-224-0113-2.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 36. ISBN 0-02-865526-5.
  3. ↑ a b c The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 10. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ a b c d Stephen Azzi, Barry M. Gough: Historical Dictionary of Canada. Lanham: Rowman & Littlefield, 2021, s. 50. ISBN 978-1-5381-2034-7.
  5. ↑ a b c d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 12. ISBN 978-0-19-957854-2.