Data i miejsce urodzenia |
16 maja 1938 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
21 stycznia 2011 |
Zawód, zajęcie |
polityk, menedżer |
Enrico Luigi Micheli (ur. 16 maja 1938 w Terni, zm. 21 stycznia 2011[1] tamże[2]) – włoski polityk, menedżer i pisarz, parlamentarzysta, w latach 1998–1999 minister.
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Sienie. Pracował na stanowiskach menedżerskich w Alitalia, następnie przeszedł do pracy w Istituto per la Ricostruzione Industriale (IRI), najważniejszym włoskim holdingu państwowym, nadzorującym mienie państwowe i procesy prywatyzacji. W latach 80. był zastępcą dyrektora, w 1993 objął stanowisko dyrektora generalnego tej instytucji[2].
Bliski współpracownik Romana Prodiego od czasów pracy w IRI. Gdy ten w 1996 objął stanowisko premiera, Enrico Micheli został sekretarzem rządu w randze podsekretarza stanu[2]. Od 21 października 1998 do 22 grudnia 1999 sprawował urząd ministra robót publicznych w pierwszym gabinecie Massima D’Alemy[3]. W drugim rządzie tego premiera i następnie w gabinecie kierowanym przez Giuliana Amato ponownie pełnił funkcję sekretarza rządu (1999–2001)[2].
W międzyczasie, w 1999, uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych XIII kadencji, utrzymał go w 2001 na okres XIV kadencji parlamentu i wykonywał do 2006[1]. Był działaczem Włoskiej Partii Ludowej[2], z którą współtworzył ugrupowanie Margherita[1], a z tym ostatnim w 2007 Partię Demokratyczną[2]. W okresie drugiego rządu Romana Prodiego (2006–2008) był podsekretarzem stanu w urzędzie premiera[4].
Był także aktywnym pisarzem, autorem m.in. takich powieści jak Lo stato del cielo (1993), Il ritorno di Andrea (1995), La gloria breve (1997), L'uomo con il Panama (1998), Federico ed i colori della giovinezza (2000) czy L'Annunziata (2001)[2].