Erich Apel

Erich Hans Apel
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 października 1917
Judenbach, Turyngia, Niemcy

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1965
Berlin

Minister Przemysłu Ciężkiego NRD
Okres

od 1955
do 1958

Poprzednik

Gerhart Ziller

Następca

Gerhard Zimmermann

Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania NRD
Okres

od 1963
do 1965

Poprzednik

Karl Mewis

Następca

Gerhard Schürer

Multimedia w Wikimedia Commons

Erich Hans Apel (ur. 3 października 1917 w Judenbach, Turyngia, Niemcy, zm. 3 grudnia 1965 w Berlinie Wschodnim) – inżynier mechanik, specjalista hydrauliki silników rakietowych, doktor ekonomii, funkcjonariusz SED, wicepremier i przewodniczący Państwowej Komisji Planowania NRD.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn ślusarza i krawcowej. Ukończył szkołę podstawową w Judenbach i gimnazjum w Sonneberg i Steinach[1]. Następnie zdobył zawód narzędziowca i ślusarza w Neuhaus am Rennweg (1932-1935). W latach 1935–1937 pracował jako konstruktor i narzędziowiec w fabryce porcelany w Neuhaus. W latach 1937–1939 studiował w szkole inżynierskiej w Ilmenau (Ingenieurschule Ilmenau), uzyskując tytuł inżyniera mechanika.

Od 1940 uczestniczył w programie rakietowym Wernhera von Brauna jako specjalista hydrauliki silników rakietowych[2][3]. W 1942 wziął udział w pierwszej na świecie udanej próbie rakiety dalekiego zasięgu V-2. Od 1943 był szefem działu rozwoju Wojskowego Instytutu Badawczego (Heeresversuchsanstalt Peenemünde); następnie czuwał nad produkcją części do V-2 – m.in. był głównym inżynierem zakładów Linke-Hoffmann-Werke we Wrocławiu, później nad ich naprawą jako dyrektor techniczny w firmie Peterbau GmbH w Kleinbodungen koło Nordhausen (-1945).

W dniu 1 czerwca 1946 Apla przejęła Radziecka Administracja Wojskowa w Niemczech (Sowjetische Militäradministration in Deutschland) w której pełnił funkcję głównego inżyniera Radzieckiej Komisji Technicznej (Sowjetisch-Technische Kommission) w Bleicherode, a następnie w Związku Radzieckim jako szef zakładu doświadczalnego nad bronią rakietową na wyspie Gorodomla koło Ostaszkowa (1946-1952).

Po powrocie do Niemiec Apel pracował w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego NRD (DDR-Ministerium für Maschinenbau) i Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego NRD (Ministerium für Schwermaschinenbau); był wiceministrem (1953-1955), i ministrem przemysłu ciężkiego (1955-1958).

W 1954 Apel został kandydatem, w 1957 członkiem SED. Od 1958 był szefem Komisji Gospodarczej przy Biurze Politycznym Komitetu Centralnego SED i w tym samym roku też zastępcą przewodniczącego Komisji Gospodarczej Izby Ludowej NRD (Volkskammer). W lipcu 1958 został wybrany zastępcą członka KC SED, a w lipcu 1960 członkiem. W lipcu 1961 został zastępcą członka Biura Politycznego i sekretarzem KC SED. W 1960 uzyskał doktorat z ekonomii. Był członkiem prezydium Rady Ministrów NRD, ostatnio wicepremierem, i przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania NRD (1963-1965).

W 1965 Apel został znaleziony z pistoletem w ręku w swoim gabinecie w Komisji Planowania. Nie są znane motywy tego kroku, praca na rzecz III Rzeszy, czy śmiałe plany zreformowania (urynkowienia?) gospodarki NRD[4].

Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowych osiedlu kierownictwa NRD – Osiedlu Leśnym pod Bernau. Jego urna została pochowana w Gedenkstätte der Sozialisten („Miejsce Pamięci Socjalistów”) na centralnym cmentarzu Friedrichsfelde w Berlinie-Lichtenberg.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Bundesstiftung zur Aufarbeitung der SED-Diktatur | Recherche | Biographische Datenbanken [online], www.bundesstiftung-aufarbeitung.de [dostęp 2018-02-07] (niem.).
  2. ↑ Klaus Emmerich: Befohlene Entnazifizierung oder „verordneter” Antifaschismus in Deutschland 1945 bis 1948?: Eine Quellenedition, BoD – Books on Demand 2014, s. 160.
  3. ↑ Jan Eik, Klaus Behling: Attentat auf Honecker und andere Besondere Vorkommnisse, Jaron Verlag GmbH 2017.
  4. ↑ Heute vor 40 Jahren. sz-online.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-24)]., Sächsische Zeitung, 03.12.2005.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]