Federico Sforza

Federico Sforza
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1603
Rzym

Data i miejsce śmierci

24 maja 1676
Rzym

Biskup Rimini
Okres sprawowania

19 listopada 1646–26 czerwca 1656

Prokamerling Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania

10 października 1645–12 lipca 1653

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

19 listopada 1646

Sakra biskupia

23 grudnia 1646

Kreacja kardynalska

6 marca 1645
Innocenty X

Kościół tytularny

SS. Vito, Modesto e Crescenzia (10 lipca 1645)
SS. Silvestro e Martino ai Monti (26 czerwca 1656)
S. Anastasiae (21 kwietnia 1659)
S. Pietro in Vincoli (21 listopada 1661)

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

30 grudnia 1646

Konsekrator

Pietro Luigi Carafa

Współkonsekratorzy

Alessandro Vittrici
Ranuccio Scotti Douglas

Federico Sforza (ur. 20 stycznia 1603 w Rzymie, zm. 24 maja 1676 tamże[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził ze znanego rodu arystokratycznego; był synem Alessandro Sforzy i Eleonory Orsini[1]. Jego kuzynem był kardynał Alessandro Orsini[1]. W młodości został protonotariuszem apostolskim, a także gubernatorem Terni (1625), Ceseny (1626) i wicelegatem w Awinionie (1637-1645)[1]. 6 marca 1645 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Santi Vito, Modesto e Crescenzia[2]. Od 27 września 1645 do 12 lipca 1653 pełnił rolę prokamerlinga Kościoła Rzymskiego[1]. 19 listopada 1645 został mianowany biskupem Rimini[2]. Zrezygnował z diecezji w czerwcu 1656[1]. Od stycznia 1659 do stycznia 1660 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów[1]. 26 czerwca 1656 został podniesiony do rangi kardynała prezbitera[2]. W 1675 został mianowany biskupem Tivoli i pełnił ten urząd do śmierci[2].

Kardynał Federico Sforza należał do frakcji prohiszpańskiej w Kolegium Kardynałów i od 1664 pełnił funkcję protektora wicekrólestwa Neapolu. Ponadto w latach 1664–1666 był wiceprotektorem Kastylii, Aragonii i Flandrii oraz Rzeszy Niemieckiej i dziedzicznych krajów Habsburgów austriackich[3]. W Kurii Rzymskiej był ponadto członkiem co najmniej sześciu kongregacji[4]:

  • Kongregacji ds. Ceremoniału (1657–1676),
  • Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego (1657–1676),
  • Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (1657–1676),
  • Kongregacji ds. Obrzędów (1657–1676),
  • Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski (1657–1676),
  • Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (1676).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g Sforza, Federico. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-07-26]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Federico Cardinal Sforza. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-07-26]. (ang.).
  3. ↑ Olivier Poncet: The cardinal-protectors of the crowns in the Roman curia during the first half of the seventeenth century: the case of France, (w:) Court and politics in papal Rome, red. G. Signorotto & M. A. Visceglia, Cambridge University Press 2002, s. 163.
  4. ↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 152. ISBN 978-3451216534.