Francesco Maria Brancaccio
| Kardynał biskup | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1592 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 stycznia 1675 |
| Subdziekan Kolegium Kardynalskiego | |
| Okres sprawowania |
1671–1675 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
21 września 1617 |
| Sakra biskupia |
8 września 1627 |
| Kreacja kardynalska |
28 listopada 1633 |
| Kościół tytularny |
Ss. XII Apostoli |
| Data konsekracji |
8 września 1627 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
Francesco Maria Brancaccio (ur. 15 kwietnia 1592 w Adelfii, zm. 9 stycznia 1675 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 15 kwietnia 1592 roku w Adelfii, jako syn Muzia II Brancaccia i Zenobii di Costanzy[1]. Studiował w szkole jezuickiej w Neapolu, gdzie uzyskał doktorat utruque iure i doktorat z teologii[1]. 21 września 1617 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i gubernatorem Fabriano, Todi i Terni[1]. 9 sierpnia 1627 roku został wybrany biskupem Capaccio, a 8 września przyjął sakrę[2]. 28 listopada 1633 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi XII Apostoli[2]. Około 1635 roku zrezygnował z zarządzania diecezją, a trzy lata później został biskupem Viterbo[2]. 11 października 1666 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i nadano mu diecezję suburbikarną Sabina[2]. Około 1670 roku zrezygnował z diecezji Viterbo[2]. Rok później, z racji objęcia diecezji Porto-Santa Rufina został subdziekanem Kolegium Kardynalskiego[1]. Jednocześnie objął funkcje prefekta Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników, Kongregacji ds. Obrzędów i Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów[1]. Zmarł 9 stycznia 1675 roku w Rzymie[1].