Francesco Nerli (1636–1708)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	6 lipca 1670
Konsekrator	Carlo Carafa della Spina
Współkonsekratorzy	Giambattista Spinola; Federico Baldeschi Colonna
Konsekrowani biskupi
Pietro Alberini	1674
Muzio Soriano	1674
Vincenzo Ragni	1674
Filippo Neri degli Altoviti	1675
Giovanni Vespoli-Casanatte	1675
Riccardo Annibaleschi della Molara	1675
Francesco Martelli	1675
Thomas de Castro	1675
Gregorio Giuseppe Gaetani de Aragonia	1676
Giovan Donato Giannoni Alitto	1680
Girolamo Prignano	1680
Giovan Giorgio Mainardi	1680
Giuseppe Ottavio Attavanti	1683
Michele Carlo Visdomini Cortigiani	1683
Antonio Francesco Roberti	1685
Giovanni Girolamo Naselli	1685
Francesco Antonio Giannone	1685
Lorenzo Casoni	1690
Nicolò Acciaioli	1693
Domenico Folgori	1695

Francesco Nerli
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	12 lub 13 czerwca 1636 ; Rzym
Data i miejsce śmierci	8 kwietnia 1708 ; Rzym
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1673–1676
	Arcybiskup Florencji
Okres sprawowania	1670–1682
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	6 lipca 1670
Kreacja kardynalska	12 czerwca 1672
Kościół tytularny	S. Lorenzo in Lucina
	Multimedia w Wikimedia Commons

Francesco Nerli (ur. 12 lub 13 czerwca 1636 w Rzymie, zm. 8 kwietnia 1708 tamże^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

Był synem Pietra Nerli i Constanzy Magalotti, a także krewnym kardynała Francesco Nerli^[1]. Studiował na Uniwersytecie w Pizie, gdzie uzyskał doktorat utroque iure^[1]. Po przyjęciu święceń kapłańskich został kanonikiem w bazylice watykańskiej, wicelegatem w Bolonii i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej^[1]. 16 czerwca 1670 został arcybiskupem tytularnym Adrianopolu, a 6 lipca przyjął sakrę^[2]. W tym samym czasie został mianowany nuncjuszem apostolskim w Polsce^[1]. Po kilku miesiącach, 22 grudnia został wybrany arcybiskupem Florencji, którym pozostał do 31 grudnia 1682^[2]. 12 czerwca 1672 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Matteo in Via Merulana^[2]. W sierpniu 1673 został mianowany sekretarzem stanu i pełnił ten urząd do 22 lipca 1676^[1]. Od stycznia 1684 przez roczną kadencję był także kamerlingiem Kolegium Kardynałów^[1]. 1 października 1685 został wybrany biskupem Asyżu (z własnym tytułem arcybiskupa) i pozostał nim do rezygnacji 12 listopada 1689^[2]. Od 1704 do śmierci był także archiprezbiterem bazyliki watykańskiej i protoprezbiterem Kolegium Kardynałów^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Nerli, iuniore, Francesco. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Francesco Cardinal Nerli (Jr.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).

[FIU-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Nerli, iuniore, Francesco. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).

[hierarchy-2] Francesco Cardinal Nerli (Jr.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-14]. (ang.).

[3] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)