| Data i miejsce urodzenia |
11 stycznia 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 2012 |
| Zawód, zajęcie |
badacz, wykładowca akademicki |
| Narodowość |
amerykańska |
| Tytuł naukowy |
profesor |
| Alma Mater |
Ruskin College, St Catherine's College (Uniwersytet Oksfordzki) |
| Stanowisko |
pierwszy dziekan Wydziału Filozofii Uniwersytetu Essex |
Frank Cioffi (ur. 11 stycznia 1928 w Nowym Jorku, zm. 1 stycznia 2012 w Canterbury[1]) – amerykański filozof.
Jego matka, Melina, zmarła przy porodzie. Ojciec, Salvatore był introligatorem, zmarł niedługo potem. Wychowywali go dziadkowie w zamieszkałej przez włoskich emigrantów części Manhattanu. Tuż po zakończeniu II wojny światowej służył w amerykańskiej armii okupującej Japonię. W 1949 roku wyjechał do Europy i zamieszkał w Paryżu. Zaprzyjaźnił się tam z amerykańskimi pisarzami-emigrantami, w tym z Jamesem Baldwinem[2], który zachęcił go do podjęcia studiów. Na Uniwersytet Oksfordzki został przyjęty na podstawie prawa G.I. Bill (Servicemen's Readjustment Act z 1944 roku, które do 1958 roku dawało szereg przywilejów weteranom wojennym, w tym finansowanie studiów), mimo niedokończenia nauki w nowojorskiej szkole średniej. W Oksfordzie studiował w Ruskin College, a następnie St Catherine's College, kończąc studia w 1954 roku na kierunku „PPP” (ang. psychology, philosophy, physiology, pol. psychologia, filozofia i fizjologia), co wywarło silny wpływ na jego późniejszą krytykę prac Zygmunta Freuda. Podczas studiów jego tutorami byli Friedrich Waismann, Anthony Quinton i Iris Murdoch. Po studiach pełnił funkcje dydaktyczne na kilku uniwersytetach angielskich, prowadząc jednocześnie własne badania z obszaru psychologii społecznej. Po czym zaproponowano mu stanowisko wykładowcy filozofii na Narodowym Uniwersytecie Singapuru. Kiedy cudzoziemcy zostali zmuszeni do rezygnacji z pracy na uniwersytecie, powrócił do Anglii obejmując stanowisko starszego wykładowcy na Uniwersytecie Kent. Następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W 1973 roku został zaangażowany przez Alberta Slomana do utworzenia wydziału filozofii na Uniwersytecie Essex w Colchester, gdzie piastował funkcję profesora filozofii aż do 1994 roku. Sam również prowadził zajęcia z filozofii, psychopatologii, literatury i krytyki literackiej. Był charyzmatycznym wykładowcą. Zajęcia, które prowadził na pierwszym, wspólnym dla wszystkich studentów, roku, przekonały wielu z nich, początkowo nie planujących studiowania filozofii do wybrania jej jako kierunku na kolejne lata, a nowo powołanemu uniwersytetowi nadały ogólnokrajowego rozgłosu. Po dwóch dekadach spędzonych w Colchester, przeszedł na emeryturę, został profesorem emerytowanym na Uniwersytecie Kent. W ostatnich latach życia mieszkał w Canterbury[1][3][4].
Żonaty z Nalini Nair, którą poznał i poślubił w Singapurze. Wychowywał jej syna z wcześniejszego związku[3].