generał wojsk pancernych | |
Data i miejsce urodzenia |
26 marca 1885 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
6 kwietnia 1960 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1899–1947 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
dowódca 1 Dywizji Pancernej, XXXXI i LVII Korpusu Armijnego, LVII Korpusu Pancernego |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Friedrich Kirchner (ur. 26 marca 1885 w Zöbigker[1], zm. 6 kwietnia 1960 w Fulda) – niemiecki generał, żołnierz obu wojen światowych, odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu i Mieczami.
W dniu 1 maja 1899 wstąpił do armii jako kandydat na oficera do 8 saskiego królewskiego pułku piechoty „Prinz Johann Georg”[2]. W 1906 roku został oficerem w tym pułku, gdzie służył do 1911 roku. W 1911 roku przeszedł do 17 pułku kawalerii[3], gdzie był dowódcą szwadronu.
Po wybuchu I wojny światowej nadal dowodził szwadronem w 17 pułku ułanów. Wraz z pułkiem brał udział w walkach na froncie wschodnim, zajmując różne stanowiska w tym pułku.
Po zakończeniu I wojny światowej pozostał w wojsku będąc oficerem w 12 pułku kawalerii, gdzie służył do 1928 roku. W latach 1928–1932 był oficerem w sztabie 2 Dywizji Kawalerii Reichswehry we Wrocławiu. W 1932 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy szkoły pułkowej w 10 pułku kawalerii. W 1933 roku został dowódcą 11 pułku kawalerii w Prudniku i stanowisko te pełnił do 1935 roku. Wtedy został dowódcą nowo utworzonego zmotoryzowanego 1 pułku strzeleckiego, a w 1938 roku dowódcą 1 Brygady Strzelców.
Jako dowódca 1 Brygady Strzelców wchodzącej w skład 1 Dywizji Pancernej wziął udział w atak na Polskę w 1939 roku. Po zakończeniu walk nadal dowodził brygadą, a w dniu 17 listopada 1939 roku został dowódcą 1 Dywizji Pancernej, którą dowodził w kampanii francuskiej w 1940 roku a następnie w ataku na ZSRR w składzie Grupy Armii „Północ” na kierunku północnym.
15 listopada 1941 roku został dowódcą LVII Korpusu Armijnego[4], którym dowodził także po przekształceniu w korpus pancerny do końca wojny. Korpus ten walczył froncie wschodnim, na Węgrzech, a w końcowym okresie wojny na Śląsku i Łużycach.
Po kapitulacji III Rzeszy dostał się do niewoli amerykańskiej i przebywał w obozie jenieckim do 1947 roku. Po zwolnieniu z obozu zamieszkał w Fuldzie, gdzie zmarł.