Gadzio

Gadzio (pisownia w innych językach – rom.: gadžo, ang. i fr.: gadjo, niem.: gadscho, węg.: gadzso; r.ż. w rom.: gadži, lmn. r.ż. i m. rom.: gadže) – według tradycji romskiej „obcy”, „nie-Rom”, określenie stosowane do osób uznawanych za nienależące do społeczności romskiej.

Samo słowo gadžo w języku protoromani oryginalnie znaczyło „rolnik”, „cywil” (sansk.: gārhya), co wiąże się zapewne z faktem, iż w najwcześniejszym etapie etnogenezy Romowie stanowili luźną konfederację najemników pochodzących z wielu indyjskich kast (podobną etnogenezę przeszli indyjscy muzułmanie, mówiący dziś spokrewnionym z romskim językiem urdu, którego nazwa dosłownie znaczy „wojskowy”; por. tur. orda).

Kategoryzacja „swój-obcy”

[edytuj | edytuj kod]

Osoby i grupy o statusie gadziów zajmują najbardziej zewnętrzne miejsce w koncentrycznej kategoryzacji ludzi pod względem wymiaru „swój-obcy”. Struktura ta wyróżnia następujące kategorie (w kolejności od najbardziej „swoich” do najbardziej „obcych”):

  • amare Roma (rom.: „nasi Romowie”): grupa Romów, do której należy dana osoba. Ta z kolei dzieli się na członków własnej rodziny (rom.: familia), członków własnego klanu (rom.: vica) lub własnej grupy językowo-etnograficznej (np. grupy Polska Roma czy Bergitka Roma);
  • aver Roma (rom.: „cudzy, inni Romowie”): inne językowo-etnograficzne grupy Romów, często subiektywnie dzielone pod względem zgodności ich obyczajów z własnym rozumieniem romanipen na tzw. čače Roma (rom.: „prawdziwi Romowie”) oraz tzw. labanči, degeša itd. (określenia pejoratywne);
  • gadže: „gadzie”, „nie-Romowie”.

Zakres kategorii

[edytuj | edytuj kod]

Kategoria gadziów jest dość homogeniczna, lecz jedynie na pozór. W czasach feudalnych słowem tym określano jedynie chłopów, zaś warstwy wyższe nazywano raja (rom.: „panowie”, słowo pochodzące z sanskryckiego radża: król), jak czasami dziś nazywa się szanowane osoby spoza społeczności romskiej. Z kolei w stosunku do osób młodych stosowało się i nadal się często stosuje określenie rakl’o lub rakl’i (rom. odpowiednio „chłopiec” i „dziewczyna”) w odróżnieniu od używanych wobec Romów kategorii čhavo (rom.: „chłopiec”, również „syn”) oraz čhaj (rom. „dziewczyna”, również „córka”). Rozróżnienie powyższe często jednak w wielu grupach Romów zanika.

Niekiedy, szczególnie na obszarach niejednorodnych kulturowo, spośród gadziów wyróżnia się (lub tradycyjnie wyróżniało się) niektóre narodowości czy grupy religijne, np.:

Gadzio a inne terminy

[edytuj | edytuj kod]

Zakres stosowania omawianej kategorii jest więc zależny od lokalnej wersji tradycji romskiej. Ekwiwalentami dla romskiego gadžo bywają niekiedy słowa: das (por. wyżej: l.mn. dasa), haxo (czyt. hacho, używane w Finlandii, rom. dosłownie: „tępy”, por. wyżej: xalada), gomi (używane w Turcji), gor (używane w niektórych dialektach romskich grupy centralnej, w Kotlinie Karpackiej), kača (używane w Armenii), kaddža (używane na Bliskim Wschodzie wśród Domów), kājwā, kajjā, lub kājarō (używane wśród Domów/Dombów w Indiach).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Georgij S. Demeter (red.), Nadežda G. Demeter, Nikolaj Bessonov, Vladimir Kutenkov, Istoria cygan: novyj vzgl’ad, Voronež, Izdatel’stvo-poligrafičeskaja firma „Voronež”, 2000
  • Jerzy Ficowski, Cyganie polscy, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1953
  • Jerzy Ficowski, Cyganie na polskich drogach, Kraków, Wrocław, Wyd. Literackie, 1986
  • Jerzy Ficowski, Demony cudzego strachu, Warszawa, Ludowa Spółdzielnia Wydaw., 1986
  • Jerzy Ficowski, Cyganie w Polsce. Dzieje i obyczaje, Warszawa, Interpress, 1989
  • Angus M. Fraser, Dzieje Cyganów, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 2001
  • Andrzej Mirga, Lech Mróz, Cyganie. Odmienność i nietolerancja, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1994
  • Lech Mróz, Geneza Cyganów i ich kultury, Warszawa, Wyd. Fundacji „Historia pro Futuro”, 1992

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]