Gawriił Gołowkin

Gawriił Gołowkin
Data urodzenia	1660
Data śmierci	20 stycznia 1734
	Kanclerz Imperium Rosyjskiego
Okres	od 1708; do 1734
Poprzednik	Piotr Szafirow
Następca	Andriej Ostermann
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2010-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Gawriił (Gawriła) Iwanowicz Gołowkin (Gabriel Gołowkin; ros. Гавриил (Гаврила) Иванович Головкин; ur. 1660, zm. 20 stycznia 1734) – rosyjski polityk, kanclerz, kanclerz Imperium Rosyjskiego od 1708 roku do swej śmierci w 1734 roku. Prawdziwym szefem dyplomacji był jednak do roku 1727 Boris Kurakin.

Życiorys

W 1677, młody Gawriił Gołowkin związał się z dworem carewicza Piotra, będąc już uprzednio związanym z jego matką Natalią. Oboje chronili młodego carewicza w trudnym okresie regencji Zofii Aleksiejewny. Gołowkin towarzyszył carowi w jego podróżach i pracy w stoczni w holenderskim Zaanstad. W 1706 został pierwszym rosyjskim wielkim kanclerzem spraw zagranicznych na polu bitwy pod Połtawą (1709)^{[potrzebny przypis]}.

Gołowkin piastował ten urząd przez 25 lat. Gdy panowała Katarzyna I, został członkiem stworzonego przez nią w 1726 nowego organu władzy, jakim była Najwyższa Tajna Rada. Gdy cesarzowa ogłosiła młodego Piotra II swym sukcesorem, Gołowkinowi nakazała pieczę nad nim. Gdy w roku 1730 Piotr II zmarł, Gołowkin otwarcie poparł pretensje do tronu, jakie miała Anna Iwanowna Romanowa, księżna Kurlandii, przeciw arystokratycznym frakcjom Dołgorukowowów i Golicynów, opowiadając się za autokracją i odrzucając projekt konstytucji monarchii ograniczonej. Za rządów Anny Gołowkin został członkiem pierwszego rosyjskiego gabinetu, lecz w jego obrębie miał mniejsze wpływy niż faworyci carycy: Andriej Ostermann i Burkhard Christoph Münnich^{[potrzebny przypis]}.

W roku 1707 Gołowkin został hrabią cesarstwa, a w 1710 hrabią rosyjskim. Był jednym z najbogatszych magnatów epoki. Nieznajomość języków obcych powodowała liczne konflikty z innymi ministrami i to nie tylko tymi niemieckiego pochodzenia. Od 1706 roku kierował wydziałem do spraw stosunków z Polską^{[potrzebny przypis]}. Odznaczony Orderem Orła Białego i rosyjskim Orderem Świętego Andrzeja^[1].

Przypisy

↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 140.

[1] Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 140.

[1]

Posolsky Prikaz, przewodniczący (1549–1699)	Iwan Wiszkowaty (1549–1570) Wasilij i Andriej Szelkalow (1570–1601) Iwan Gramotyn (1605–1606) Piotr Tretiakow (1608–1610) Iwan Gramotyn (1610–1612) Piotr Tretiakow (1613–1618) Iwan Gramotyn (1618–1626) Iwan Gramotyn (1634–1635) Almaz Iwanow (1635–1667) Afanasy Ordin-Naszczokin (1667–1681) Artamon Matwiejew (1671–1676) Wasilij Golicyn (1682–1689) Emelian Ukrainczew (1689–1697) Lew Naryszkin (1697–1699)
Kanclerze i wicekanclerze Carstwa Rosyjskiego i Imperium Rosyjskiego (1699–1801)	Fiodor Gołowin (1700–1706) Piotr Szafirow (1706–1708) Gawriłło Gołowkin (1706–1734) Andriej Ostermann (1734–1740) Aleksiej Czerkaski (1740–1742) Aleksy Piotrowicz Bestużew-Riumin (1744–1758) Michaił Iłłarionowicz Woroncow (1758–1763) Nikita Panin (1763–1781) Iwan Andrejewicz Ostermann (1781–1797) Aleksandr Bezborodko (1797–1799) Fiodor Rostopczyn (1799–1801) Nikita Pietrowicz Panin 1801
MSZ Imperium Rosyjskiego (1801–1917)	Wiktor Koczubej (1801–1802) Aleksander Woroncow (1802–1804) Adam Jerzy Czartoryski (1804–1806) Andriej Budberg (1806–1808) Nikołaj Rumiancew (1807–1814) Karl Nesselrode (1814–1856) Ioannis Kapodistrias (1816–1822, razem z Nesselrode’m) Aleksandr Gorczakow (1856–1882) Nikołaj de Giers (1882–1895) Aleksiej Łobanow-Rostowski (1895–1896) Nikołaj Szyszkin (1896–1897) Nikołaj Murawiow (1897–1900) Władimir Lambsdorff (1900–1906) Aleksandr Izwolski (1906–1910) Siergiej Sazonow (1910–1916) Borys Stürmer 1916 Nikołaj Pokrowski (1916–1917)
MSZ Rządu Tymczasowego Rosji	Pawieł Milukow (1917) Michaił Tereszczenko (1917)
Ludowy Komisariat Spraw Zagranicznych RFSRR	Lew Trocki (1917–1918) Gieorgij Cziczerin (1918–1923)
Ludowy Komisariat Spraw Zagranicznych ZSRR (1922–1946)	Gieorgij Cziczerin (1923–1930) Maksim Litwinow (1930–1939) Wiaczesław Mołotow (1939–1946)
Ministerstwo Spraw Zagranicznych ZSRR (1946–1991)	Wiaczesław Mołotow (1946–1949) Andriej Wyszynski (1949–1953) Wiaczesław Mołotow (1953–1956) Dmitrij Szepiłow (1956–1957) Andriej Gromyko (1957–1985) Eduard Szewardnadze (1985–1990) Aleksandr Biessmiertnych 1991 Boris Pankin 1991 Eduard Szewardnadze
Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej	Andriej Kozyriew (1990–1996) Jewgienij Primakow (1996–1998) Igor Iwanow (1998–2004) Siergiej Ławrow (od 2004)