Gianantonio Davia
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1660 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 stycznia 1740 |
| Biskup Rimini | |
| Okres sprawowania |
1698–1726 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
10 września 1690 |
| Kreacja kardynalska |
18 maja 1712 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
10 września 1690 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
Gianantonio Davia (ur. 13 października 1660 w Bolonii, zm. 11 stycznia 1740 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 13 października 1660 roku w Bolonii, jako syn Giovanniego Battisty Davii i Porzii Ghislieri[1]. Pobierał nauki na Uniwersytecie Bolońskim, gdzie studiował filozofię, a w Turynie uzyskał stopień doktora utroque iure[1]. W połowie lat 80. XVII wieku przybył do Rzymu, na prośbę Innocentego XI, wstąpił do stanu duchownego i w 1687 roku został internuncjuszem w Niderlandach Południowych[1]. 21 czerwca 1690 roku został mianowany tytularnym arcybiskupem Teb, otrzymując dyspensę z powodu nieosiągnięcia kanonicznego wieku 30 lat[1]. 6 lipca został asystentem Tronu Papieskiego, a 8 sierpnia nuncjuszem w Królestwie Niemieckim[1]. 10 września przyjął sakrę biskupią, a miesiąc później zrezygnował z nuncjatury w Niderlandach[2]. Wiosną 1696 roku został powołany na reprezentanta Stolicy Piotrowej w Polsce i zrezygnował z funkcji nuncjusza w Królestwie Niemiec[2]. Dwa lata później został arcybiskupem ad personam Rimini[2]. W kwietniu 1700 roku został przedstawicielem Stolicy Apostolskiej przy cesarzu, jednakże pod śmierci Leopolda I w 1705 roku, Davia został wydalony z Wiednia, przez następnego władcę – Józefa I[1]. 18 maja 1712 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Callisto[2]. W drugiej dekadzie XVIII wieku pełnił rolę legata w Urbino i Romanii[1]. W 1726 roku zrezygnował z diecezji Rimini, a rok później został prefektem Kongregacji Indeksu, którym pozostał do śmierci[1]. Pełnił rolę protektora zakonu cystersów, a ponadto kilkakrotnie był niesłusznie pomawiany o sprzyjanie jansenistom[1]. W latach 1737–1740 był protoprezbiterem[1]. Zmarł 11 stycznia 1740 roku w Rzymie[2].