Gordon Shedden w 2007 roku | |
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Sezon 2011 | |
Seria | |
Zespół | |
Samochód | |
Nr startowy |
52 |
Partnerzy | |
Sukcesy | |
2000: Ford Fiesta Zetec S Championship (mistrz) | |
Strona internetowa |
Gordon Shedden (ur. 15 lutego 1979 w Edynburgu) – brytyjski kierowca wyścigowy, obecnie kierowca zespołu Honda Racing Team w Brytyjskich Mistrzostwach Samochodów Turystycznych (BTCC).
W 1997 roku Gordon Shedden zdobył tytuł kartingowego mistrza Szkocji w kategorii 100 cm³. W latach 1999–2000 startował w serii Ford Fiesta Zetec S Championship. W pierwszym sezonie zajął dziesiąte miejsce w klasyfikacji generalnej, lecz już w następnym prezentował znacznie wyższą formę. W sesji kwalifikacyjnej podczas inauguracyjnej rundy sezonu 2000 na torze Brands Hatch zdobył pole position z przewagą siedmiu dziesiątych sekundy nad najbliższym rywalem[1], a w ciągu całego sezonu odniósł dziewięć zwycięstw, zdobywając tytuł mistrzowski.
W 2001 roku nie ścigał się regularnie w żadnej serii wyścigowej. W lipcu wystartował w siódmej rundzie Brytyjskich Mistrzostw Samochodów Turystycznych na szkockim torze Knockhill, gdzie za kierownicą Forda Focusa reprezentował zespół GR Motorsport w klasie produkcyjnej (BTC-P). Pomimo siedmiomiesięcznej przerwy w ściganiu, w kwalifikacjach klasy produkcyjnej wywalczył pierwszą pozycję startową[2], w pierwszym wyścigu zajął drugie miejsce, a w drugim zwyciężył[3].
W latach 2003–2004 startował w serii SEAT Cupra Championship. W pierwszym sezonie zdobył tytuł wicemistrza, przegrywając walkę o mistrzostwo z Robertem Huffem[4], natomiast w drugim roku startów w tej serii został sklasyfikowany na czwartej pozycji. W 2005 roku wystąpił gościnnie w dwóch wyścigach ósmej rundy brytyjskiej edycji Porsche Carrera Cup, kończąc je na trzeciej i drugiej pozycji[5].
W sezonie 2006 rozpoczął regularne starty w serii BTCC. Został partnerem mistrza z poprzedniego roku, Matta Neala w zespole Team Dynamics[6] od kwietnia 2004 startującego pod nazwą Team Halfords ze względu na kontrakt sponsorski z brytyjską siecią sklepów Halfords zajmującą się sprzedażą części zamiennych do samochodów[7]. Pierwszych dwóch wyścigów inauguracyjnej rundy sezonu na Brands Hatch nie ukończył, natomiast w trzecim, po starcie z czternastej pozycji zajął czwarte miejsce. Do mety dojechał na piątej pozycji, lecz zyskał jedną lokatę w wyniku dyskwalifikacji Roba Collarda[8].
W kolejnej rundzie, rozegranej na irlandzkim torze Mondello Park zajął odpowiednio piąte, czwarte i szóste miejsce, lecz został zdyskwalifikowany z drugiego wyścigu za spowodowanie kolizji z Jamesem Thompsonem[9]. 14 maja, na torze Oulton Park, podczas pierwszego wyścigu dnia zdobył swoje pierwsze zwycięstwo w BTCC[10]. W drugim wyścigu ponownie stanął na podium, zajmując trzecie miejsce[11].
Czwarta runda sezonu była dla niego jeszcze bardziej udana. Podczas kwalifikacji zdobył pierwsze w karierze pole position[12], a w trakcie pierwszego wyścigu prowadził od startu do mety, ustanawiając przy tym czas najszybszego okrążenia, czym zapewnił sobie maksymalną liczbę punktów[13]. Według obowiązujących w serii BTCC przepisów dodatkowe punkty przyznawane są za pole position, najszybsze okrążenie oraz za prowadzenie w wyścigu[14]. W drugim wyścigu został wyprzedzony przez zespołowego partnera i ukończył przejazd na drugim miejscu, natomiast w ostatnim wyścigu dnia stracił szansę na zdobycie trzeciego miejsca na podium z powodu przebicia opony i konieczności zjechania do boksów celem jej wymiany, ostatecznie dojeżdżając do mety na jedenastej pozycji[13].
Wizyta w boksach ponownie pozbawiła go możliwości uzyskania dobrego wyniku już podczas kolejnej rundy, na torze Croft, gdzie został zmuszony do dokonania pit stopu w trakcie szóstego okrążenia, gdy zajmował czwartą lokatę w stawce[15]. W drugim wyścigu awansował z dwunastej na czwartą pozycję, uzyskując przy tym najszybsze okrążenie[16]. W ostatnim z trzech wyścigów, gdzie ponownie został autorem najszybszego czasu przejazdu jednego okrążenia, jechał na drugiej pozycji, lecz ostatecznie do mety dotarł na siedemnastym miejscu z powodu przebicia opony i kolejnego niespodziewanego zjazdu do alei serwisowej[16][17] - był to jego najgorszy rezultat w tym sezonie. Dwa tygodnie później, na torze Donington Park zdobył drugie pole position w karierze, pokonując Colina Turkingtona w ciągu ostatnich minut sesji kwalifikacyjnej[18]. Na pierwszym okrążeniu stracił pozycję na rzecz Turkingtona, a następnie został wyprzedzony przez Fabrizio Giovanardiego, lecz w okolicach połowy wyścigu odzyskał prowadzenie i po raz drugi w 2006 roku zdobył maksymalną liczbę punktów[19] - żaden inny kierowca nie dokonał tego dwukrotnie w tym sezonie. W drugim wyścigu dnia zwyciężył ponownie, mając samochód obciążony maksymalnym balastem ze względu na wcześniejszą wygraną[19], natomiast w ostatnim wyścigu zajął najniższy stopień na podium, pomimo poślizgu pod koniec drugiego okrążenia oraz kary przejazdu przez aleję serwisową, nałożonej na niego za falstart[20]. Dzięki dobrym rezultatom osiągniętym podczas tej rundy mistrzostw, w klasyfikacji generalnej przesunął się z piątej na trzecią lokatę, o jeden punkt wyprzedzając Jasona Plato[19].
Na początku września, na szkockim torze Knockhill zajął czwarte miejsce w sesji kwalifikacyjnej, po starcie pierwszego wyścigu przesunął się na trzecią pozycję, lecz podczas walki o drugą lokatę uszkodził oponę, co zmusiło go do zjazdu do boksów. W dalszej części wyścigu musiał po raz drugi dokonać pit-stopu, a ponadto dostał karę przejazdu przez aleję serwisową za wcześniejsze opuszczenie jej, gdy było to zabronione z powodu wyjazdu na tor samochodu bezpieczeństwa[21]. Wyścig udało mu się jednak ukończyć na siódmej, punktowanej lokacie, a już po jego zakończeniu zyskał jedną pozycję w wyniku 20-sekundowej kary nałożonej na Darrena Turnera[22]. Drugiego wyścigu nie ukończył z powodu kolizji z Gavinem Smithem na 24. okrążeniu[23], natomiast w trzecim, po starcie z trzynastej pozycji zajął drugie miejsce[24]. W wyścigu tym wszyscy trzej kierowcy Team Halfords (w sierpniu do składu dołączył Gareth Howell[25]) zajęli miejsca na podium - była to pierwsza tego typu sytuacja w historii zespołu[26]. Przebita opona po raz kolejny pozbawiła go szansy na podium w pierwszym wyścigu przedostatniej rundy sezonu, ulegając uszkodzeniu na ostatnim okrążeniu, gdy Shedden znajdował się na trzeciej pozycji. Kierowca zdołał dojechać do mety, jednak został wyprzedzony przez czterech konkurentów[27]. W dwóch ostatnich rundach jeszcze dwukrotnie udało mu się zająć drugie miejsce w wyścigu, a swój debiutancki sezon w BTCC ukończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. Został ponadto rekordzistą pod względem liczby najszybszych okrążeń przejechanych w tym sezonie - zdobywał je dziewięciokrotnie[28].
W wyniku zmian regulaminowych w BTCC, Team Halfords został zmuszony do zmiany dotychczas używanego samochodu, Hondy Integry na nowy, Hondę Civic zgodną z obowiązkową w sezonie 2007 specyfikacją Super 2000[29]. W pierwszej sesji kwalifikacyjnej sezonu Gordon Shedden miał problemy ze wspomaganiem układu kierowniczego[30] i zakwalifikował się na czternastej pozycji. W pierwszym wyścigu awansował na ósme miejsce, lecz kolejnego nie ukończył z powodu kolizji z Fabrizio Giovanardim[31]. Przed ostatnim wyścigiem dnia jego samochód został naprawiony, lecz nie był w pełni sprawny, co zmusiło kierowcę do wycofania się po 18 z 27 okrążeń[30][32]. Pierwsze podium (drugie miejsce) w tym sezonie zdobył w ostatnim wyścigu trzeciej rundy na torze Thruxton[33].
W kolejnej rundzie mistrzostw zdobył pierwsze pole position w nowym samochodzie[34]. Po starcie wyścigu stracił pierwszą lokatę na rzecz Colina Turkingtona w tylnonapędowym BMW 320si, a na dohamowaniu przed pierwszym zakrętem wyprzedził go również startujący z czwartego miejsca zespołowy partner, Matt Neal. Pod koniec siódmego okrążenia doszło do kontaktu Neala z dublowanym Tomem Onslow-Cole, który znalazł się pomiędzy nim a Turkingtonem po wyjechaniu z boksów, co umożliwiło Sheddenowi powrót na drugą pozycję[35]. W drugim wyścigu, po błędzie Colina Turkingtona na czwartym okrążeniu wysunął się na prowadzenie, lecz dwa okrążenia później zaczął tracić kolejne pozycje z powodu problemów z układem kierowniczym, które ostatecznie zmusiły go do wycofania się[36]. Ostatni wyścig, do którego startował z siedemnastej pozycji, ukończył na czwartym miejscu, na końcowych kilometrach walcząc o trzecią lokatę z Matem Jacksonem[37].
Trzy tygodnie później był bliski zdobycia drugiego pole position z rzędu, jednak ostatecznie zakwalifikował się na drugiej pozycji ze stratą pięciu setnych sekundy do Colina Turkingtona[38]. Na pierwszym zakręcie drugiego okrążenia objął prowadzenie, które utrzymał do mety, odnosząc pierwsze zwycięstwo w sezonie 2007[39]. Na początku odbywającego się w mokrych warunkach drugiego wyścigu stracił cztery pozycje, a kilka zakrętów dalej zakończył swój udział po kolizji z Tomem Chiltonem[40]. Trzeci wyścig dnia, podobnie jak w poprzedniej rundzie, ukończył na czwartym miejscu po starcie z osiemnastej pozycji[41].
W kolejnej rundzie zdobył drugie i zarazem ostatnie w tym sezonie pole position. Po starcie pierwszego z trzech wyścigów prowadzenie objął Mat Jackson, lecz miał problemy z utrzymaniem się na mokrej nawierzchni. Jeszcze przed zakończeniem pierwszego okrążenia Shedden powrócił na pozycję lidera, utrzymując ją do mety[42]. W drugim wyścigu, opóźnionym z powodu intensywnych opadów deszczu[43], zajął drugie miejsce. Po udanym starcie prowadzenie utrzymywał przez jedenaście okrążeń, lecz na kolejnym stracił je na rzecz Jasona Plato[44].
Trzecie z rzędu zwycięstwo w pierwszym wyścigu dnia odniósł dwa tygodnie później na torze Snetterton. Do mety dojechał na drugiej pozycji, lecz zwycięstwo zostało mu przyznane w wyniku dyskwalifikacji Colina Turkingtona, którego samochód w trakcie obowiązkowego ważenia okazał się być o dwa kilogramy lżejszy od minimalnej dopuszczalnej wagi[45]. W drugim wyścigu prowadzenie stracił w trakcie siódmego okrążenia, kiedy wyprzedził go Fabrizio Giovanardi. Na cztery okrążenia przed metą, podczas okresu neutralizacji (wyjazdu na tor samochodu bezpieczeństwa) w jego aucie awarii uległa skrzynia biegów, zmuszając kierowcę do wycofania się[46].
W dziewięciu wyścigach trzech ostatnich rund sezonu jeszcze trzykrotnie kończył wyścigi na podium, a także odniósł zwycięstwo na swoim „domowym” torze Knockhill w Szkocji[47]. Na dwie rundy przed końcem sezonu wciąż miał teoretyczne szanse na zdobycie tytułu mistrzowskiego[48], jednak ostatecznie rywalizację zakończył na trzecim miejscu w klasyfikacji generalnej[49], co jest jego największym osiągnięciem w karierze.
W trzecim roku startów w Team Dynamics jego nowym partnerem w zespole został Tom Chilton[50]. Inauguracyjną rundę sezonu 2008 rozpoczął od zajęcia szóstego, a następnie drugiego miejsca w dwóch pierwszych wyścigach dnia[51][52]. W trakcie pierwszego okrążenia finałowego wyścigu brał udział w kolizji, w wyniku której poważnie uszkodzony został samochód Toma Onslow-Cole. Wypadek został spowodowany przez Jasona Plato, który podczas próby wyprzedzenia obydwu kierowców uderzył w tył Hondy Sheddena. Uderzenie wytrąciło jego samochód z toru jazdy i skierowało wprost na jadącego obok Toma Onslow-Cole, przez co wpadł on z dużą siłą na otaczającą tor barierę[53][54]. Shedden zdołał uniknąć uderzenia w bandę i kontynuował wyścig, lecz na ósmym okrążeniu wypadł z toru po kontakcie z Adamem Jonesem, tym razem nie unikając rozbicia samochodu[55].
Podczas drugiej rundy zdobył jedyne w tym sezonie pole position[56] i zwyciężył w pierwszym wyścigu dnia. W pozostałych dwóch dojeżdżał na czwartej pozycji, dzięki czemu w klasyfikacji mistrzostw awansował z szóstej na trzecią lokatę[57]. Na torze Thruxton, gdzie rozgrywana była czwarta runda sezonu, zajął trzecie miejsce w kwalifikacjach i zaraz po starcie pierwszego wyścigu wysunął się na prowadzenie. Na ósmym okrążeniu w jego samochodzie pękła przednia opona, zmuszając go do zjazdu do alei serwisowej. Po wymianie opon znalazł się na końcu stawki, a wyścig ukończył na czternastej pozycji. W drugim wyścigu, do którego wystartował z trzynastego miejsca za sprawą dyskwalifikacji Jasona Plato[58], awansował na ósmą pozycję, a po losowaniu kolejności startowej, do finałowego wyścigu ruszył z drugiego miejsca. Według obowiązujących w BTCC przepisów, sześciu do dziesięciu zawodników startuje do trzeciego wyścigu dnia w odwróconej kolejności - dokładna liczba jest losowana przed jego rozpoczęciem[59]. Na pierwszym okrążeniu wyprzedził startującego z pole position Andrew Jordana, lecz szansę na zwycięstwo ponownie stracił na ósmym okrążeniu z powodu uszkodzenia opony[60].
W pierwszym wyścigu kolejnej rundy, po starcie z drugiego miejsca, objął prowadzenie na pierwszym zakręcie[61], lecz stracił je podczas trzeciego okrążenia na rzecz startującego z siódmej pozycji Mata Jacksona[62]. Na tym samym okrążeniu doszło do wypadku, w wyniku którego rannych zostało dwóch członków obsługi toru, po czym wyścig został przerwany[63]. Procedura startowa została powtórzona, a kolejność zawodników ustalono w oparciu o klasyfikację po zakończeniu drugiego okrążenia, co dla Sheddena oznaczało start z pierwszego miejsca. Po rozpoczęciu wyścigu Jackson ponownie wysunął się na prowadzenie, lecz na jednym z kolejnych zakrętów wypadł z toru, dołączając do stawki na osiemnastej pozycji[64]. Shedden prowadził przez dalszą część okrążenia, lecz na ostatnim zakręcie sam również wypadł z trasy, tracąc przy tym dwie pozycje. Po dwóch okrążeniach wyścig ponownie przerwano ze względu na pogarszające się warunki pogodowe i dużą ilość wody zalegającej na nawierzchni toru. Do drugiego wznowienia nie doszło, a końcowy wynik stanowiła klasyfikacja po dwóch okrążeniach[62].
Z pierwszego pola po raz ostatni w sezonie 2008 Gordon Shedden startował w finałowym wyścigu kolejnej rundy na torze Snetterton. Wyścigu nie ukończył z powodu awarii układu kierowniczego, do której doszło podczas nieudanej próby wyprzedzenia Stevena Kane’a na piątym okrążeniu[65]. Ostatnie w tym sezonie podium zdobył dwa tygodnie później, zwyciężając w trzecim wyścigu dnia[66]. W trzech końcowych rundach sezonu jego najlepszym rezultatem było czwarte miejsce (dwukrotnie), a w klasyfikacji generalnej mistrzostw zajął siódmą lokatę[67].
Sezon | Zespół | Samochód | Starty | Zwycięstwa | Podium | PP | NO | Punkty | Miejsce |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2001 | GR Motorsport | Ford Focus | 2* | 1* | 2* | 1* | - | 30* | 15* |
2006 | Team Halfords | Honda Integra | 30 | 4 | 10 | 2 | 9 | 204 | 4 |
2007 | Team Halfords | Honda Civic Type-R | 30 | 4 | 10 | 2 | 6 | 200 | 3 |
2008 | Team Halfords | Honda Civic Type-R | 30 | 2 | 4 | 1 | 1 | 144 | 7 |
2009 | Team Dynamics | Honda Civic Type-R | 3 | - | - | - | - | 34 | 14 |
CVR | SEAT León | 6 | 1 | - | |||||
Club SEAT | 6 | - | 1 | ||||||
2010 | Honda Racing | Honda Civic Type-R | 30 | 5 | 12 | 1 | 4 | 218 | 3 |
Statystyki (2006-2010) | |||||||||
Starty Zwycięstwa Podium Pole position (PP) Najszybsze okrążenia (NO) Punkty |
135 15 37 6 21 800 | ||||||||
* Klasa Produkcyjna (BTC-P) |