Graeme L. Stephens

Graeme L. Stephens
Ilustracja
Graeme Stephens w Jet Propulsion Laboratory (2021)
Data urodzenia

1952

Zawód, zajęcie

fizyk atmosfery

Alma Mater

Uniwersytet w Melbourne

Uczelnia

NASA Jet Propulsion Laboratory,
Uniwersytet w Reading

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Graeme Leslie Stephens (ur. 1952)[1] – fizyk atmosfery zajmujący się wymianą promieniowania w atmosferze, metodami teledetekcji, bilansem energetycznym Ziemi i badaniami zmian klimatu, a zwłaszcza wpływem chmur na zmiany klimatu.

Dyrektor Centrum Nauk o Klimacie w NASA Jet Propulsion Laboratory przy Kalifornijskim Instytucie Technologicznym oraz profesor na Wydziale Meteorologii Uniwersytetu w Reading. Od 2018 roku członek (Fellow) The Royal Society (pol. Królewskie Towarzystwo w Londynie dla Rozszerzania Wiedzy o Przyrodzie)[2]. Otrzymał też Medal Carla-Gustafa Rossby’ego.

Edukacja i badania

[edytuj | edytuj kod]

Stephens ukończył Uniwersytet w Melbourne w Australii, gdzie w 1973 roku uzyskał licencjat z fizyki, a w 1977 roku doktorat z meteorologii. Jego praca doktorska dotyczyła transferu promieniowania słonecznego i podczerwonego w atmosferze z uwzględnieniem oddziaływania z kropelkami i kroplami wody chmurowej i deszczowej[3]. Przez wiele lat (1984–2010) był profesorem na Wydziale Nauk Atmosferycznych Uniwersytetu Stanu Kolorado w Fort Collins gdzie wychował wielu doktorantów i magistrantów. Zajmował się wpływem mikrofizyki chmur wysokich (dla przykładu wpływem rozmiarów kryształów lodu) na zmiany klimatu[4]. Przez dwie dekady Stephens był głównym naukowcem projektu satelitarnego CloudSat, który wykorzystywał radar do pomiarów opadów w atmosferze z przestrzeni kosmicznej[5]. Projekt zakończył się w grudniu 2023 roku. Jest autorem książki o atmosferycznych pomiarach satelitarnych[6]. Poza olbrzymim dorobkiem naukowym Stephens jest autorem wielu wpływowych artykułów przeglądowych systematyzujących wiedzę na temat zmian klimatu i wskazujących nowe kierunki badań[7][8][9][10][11][12][13].

Stephens był promotorem ponad 20 doktoratów[14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Stephens, Graeme L.. viaf.org. [dostęp 2024-10-25].
  2. ↑ Professor Graeme Stephens FRS. Royal Society. [dostęp 2024-10-25]. (ang.).
  3. ↑ G. L. Stephens, G. W. Paltridge, C. M. R. Platt. Radiation profiles in extended water clouds. III: Observations. „Journal of the Atmospheric Sciences”. 35 (11), s. 2133–2141, 1978. DOI: 10.1175/1520-0469(1978)035%3C2133:RPIEWC%3E2.0.CO;2. (ang.). 
  4. ↑ G. L. Stephens, S. C. Tsay, P. W. Jr Stackhouse, P. J. Flatau. The relevance of the microphysical and radiative properties of cirrus clouds to climate and climatic feedback. „Journal of Atmospheric Sciences”. 47 (14), s. 1742–1754, 1990. DOI: 10.1175/1520-0469(1990)047%3C1742:TROTMA%3E2.0.CO;2. (ang.). 
  5. ↑ G. L. Stephens, D. G. Vane, R. J. Boain, G. G. Mace i inni. The CloudSat mission and the A-Train: A new dimension of space-based observations of clouds and precipitation. „Bulletin of the American Meteorological Society”. 83 (12), s. 1771–1790, 2002. DOI: 10.1175/BAMS-83-12-1771. (ang.). 
  6. ↑ C. L. Stephens: Remote sensing of the lower atmosphere: An introduction. Oxford University Press, 21 kwietnia 1994, s. 1–523. ISBN 978-0195081886. (ang.).
  7. ↑ G. L. Stephens. Cloud feedbacks in the climate system: A critical review. „Journal of Climate”. 18 (2), s. 237–273, 2005. DOI: 10.1175/JCLI-3243.1. (ang.). 
  8. ↑ G. L. Stephens, C. D. Kummerow. The remote sensing of clouds and precipitation from space: A review. „Journal of the Atmospheric Sciences”. 64 (11), s. 3742–3765, 2007. DOI: 10.1175/2006JAS2375.1. (ang.). 
  9. ↑ G. L. Stephens, J. Li, M. Wild, C. A. Clayson i inni. An update on Earth's energy balance in light of the latest global observations. „Nature Geoscience”. 5 (10), s. 691–696, 2012. DOI: 10.1038/ngeo1580. (ang.). 
  10. ↑ G. L. Stephens, D. O'Brien, P. J. Webster, P. Pilewski i inni. The albedo of Earth. „Reviews of Geophysics”. 53 (1), s. 141–163, 2015. DOI: 10.1002/2014RG000449. (ang.). 
  11. ↑ G. L. Stephens, T. L'Ecuyer. The Earth's energy balance. „Atmospheric Research”. 166, s. 195–203, 2015. DOI: 10.1016/j.atmosres.2015.06.024. (ang.). 
  12. ↑ G. L. Stephens, J. M. Slingo, E. Rignot, J. T. Reager i inni. Earth's water reservoirs in a changing climate. „Proceedings of the Royal Society A”. 476 (2236), s. 20190458, 2020. DOI: 10.1098/rspa.2019.0458. (ang.). 
  13. ↑ G. L. Stephens. The parameterization of radiation for numerical weather prediction and climate models. „Monthly Weather Review”. 112 (4), s. 826–867, 1984. DOI: 10.1175/1520-0493(1984)112%3C0826:TPORFN%3E2.0.CO;2. (ang.). 
  14. ↑ Curriculum Vitae Graeme L. Stephens. Jet Propulsion Laboratory. [dostęp 2024-10-25]. (ang.).