Klasa | |
---|---|
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
28 grudnia 1941 |
Wodowanie |
26 października 1942 |
Royal Navy | |
Wejście do służby |
15 lutego 1943 |
Los okrętu |
zatopiony jako cel w 1954 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
84,28 m |
Szerokość |
7,77 m |
Zanurzenie testowe |
91 m (300 stóp) |
Napęd | |
2 silniki Diesla: 2 × 2500 KM (1,86 MW) 2 silniki elektryczne: 2 × 1450 KM (1,08 MW) | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg |
na powierzchni 4500 mil morskich przy prędkości 11 węzłów |
Uzbrojenie | |
6 zapasowych torped 1 działo kal. 102 mm 3 przeciwlotnicze karabiny maszynowe | |
Wyrzutnie torpedowe |
6 dziobowych wewnętrznych wyrzutni torped |
Załoga |
61 |
HMS Templar (P316) – brytyjski okręt podwodny należący do trzeciej grupy jednostek typu T. Został zbudowany jako P316 w Vickers-Armstrongs w Barrow. Zwodowano go 26 października 1942 roku. Jak dotychczas był jedynym okrętem Royal Navy noszącym nazwę „Templar”.
„Templar” przez większość służby wojennej operował na Dalekim Wschodzie. W styczniu 1944 roku w cieśninie Malakka storpedował i uszkodził krążownik lekki „Kitakami”. 16 lipca 1944 roku na północ od Sumatry nieskutecznie atakował niemiecki okręt podwodny U-1062.
Okręt przetrwał wojnę i pozostał w służbie, uczestniczył m.in. w operacji Deadlight – zatapianiu zdobycznych U-Bootów. Został użyty jako okręt-cel w Loch Striven (Szkocja) w 1954 roku. Podniesiony z dna 4 grudnia 1958 roku, 19 lipca 1959 roku dotarł do Troon (Szkocja) w celu zezłomowania[1].