Haltikozaur

Halticosaurus
Huene, 1908[1]
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Podgromada	diapsydy
Nadrząd	dinozaury
Rząd	dinozaury gadziomiedniczne
Podrząd	teropody
(bez rangi)	neoteropody
Nadrodzina	celofyzoidy
Rodzina	celofyzy
Rodzaj	Halticosaurus
Typ nomenklatoryczny
Halticosaurus longotarsus Huene, 1908
Gatunki
H. longotarsus Huene, 1908

Halticosaurus – rodzaj dwunożnyego, mięsożernego teropoda, prawdopodobnie z rodziny celofyzów (Coelophysidae).

Wielkość

Haltikozaur miał około 5,5 m długości i 2,2 m wysokości.

Występowanie

Haltikozaur występował w epoce późnego triasu (wiek noryk, około 211 -205 milionów lat temu) na obszarze Europy (Niemcy).

Historia odkryć

Nazwa haltikozaur został użyta po raz pierwszy w 1908 przez Fredricha von Huene^[1]. Znaleziony okaz został nazwany "Halticosaurus orbitoangulatus". Ostatecznie okazało się, że był krokodylomorfem z podobnym do rodzaju Saltoposuchus – (Rauhut and Hungerbuhler, 2000).

Inne skamieniałości opisane w 1934 przez von Huene, które zostały zaklasyfikowane jako gatunek Halticosaurus liliensterni, okazały się być wymieszane z kośćmi zauropodomorfa Sellosaurus gracilis, który uważany był przez niektórych za synonim gatunku Liliensternus liliensterni, ale Welles w 1984 znalazł istotne różnice pomiędzy tymi okazami.

Obecnie nazwa rodzajowa haltikozaur została zarezerwowana dla znalezionego w Badenii-Wirtembergii w Strombergu i nazwanego w 1908 roku przez Fryderyka von Huene niepewnego i wymagającego rewizji gatunku Coeolophysis posthumus, który przemianowano na Halticosaurus longotarsus.

Etymologia

• Halticosaurus: gr. αλτικος haltikos „skoczny”^[2]; σαυρος sauros „jaszczurka”^[3].
• longotarsus: łac. longus „długi”^[4]; nowołac. tarsus „goleń, noga”, od gr. ταρσος tarsos „podeszwa stopy”^[5].

Materiał kopalny

Typowy gatunek – Halticosaurus longotarsus – znany jest z holotypu (SMNS 12353) na który składają się: części żuchwy i zębów, niekompletne kręgi, kość udowa, kość ramienna, kości śródstopia i fragment kości biodrowej. Materiał jest źle zachowany i pochodzi od małego teropoda lub prozauropoda (na którego wskazuje budowa kości biodrowej). Szczątki te odnaleziono razem z pozostałościami prozauropoda nazwanego Sellosaurus gracilis.

Przypisy

1. F. Huene. Die Dinosaurier der europäischen Triasformation mit berücksichtigung der ausseuropäischen Vorkommnisse. „Geologische und Palaeontologische Abhandlungen Supplement–Band”. 1, s. 231, 1908. (niem.). 
2. Jaeger 1944 ↓, s. 101.
3. Jaeger 1944 ↓, s. 203.
4. Jaeger 1944 ↓, s. 126.
5. Jaeger 1944 ↓, s. 229.

Bibliografia

• Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256, OCLC 637083062  (ang.).

Linki zewnętrzne

• Dinosaur Encyclopedia. dinoruss.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-05)].
• Dinosaur Mailing List. dml.cmnh.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-24)].
• thescelosaurus.com