Hamza Kastrioti
 Wizerunek Hamzy Kastriotiego z 1596 roku | |
| Data i miejsce urodzenia |
XV wiek |
|---|---|
| Data śmierci |
XV wiek |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
XV wiek |
| Główne wojny i bitwy | |
Hamza Kastrioti (łac. Ameses Castriota) – albański i osmański wojskowy żyjący w XV wieku, bratanek Skanderbega.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się prawdopodobnie na terenie Imperium Osmańskiego, był synem Stanishy Kastriotiego; po jego śmierci Hamza był wychowywany przez Skanderbega, który zabierał go na wyprawy wojskowe. Po klęsce wojsk osmańskich w bitwie pod Niszem z 1443 roku wraz ze Skanderbegiem zdezerterował z armii osmańskiej oraz przyjął chrześcijaństwo, zmienił także swoje imię na Branilo[1].
W 1448 roku w ramach wojny albańsko-weneckiej jego siły zajęły opuszczoną twierdzę Balec, która następnie została odbudowana; służyła ona jako miejsce stacjonowania 2 tys. żołnierzy dowodzonych przez Marina Spaniego. Kastrioti w tym czasie przebywał w Drishcie[2]. Spani jednak opuścił twierdzę i wycofał się ze swoimi żołnierzami w kierunku Dagnum, gdy jego krewny Pjetër Spani poinformował go o dużych siłach weneckich zmierzających w kierunku twierdzy[3]. Wenecjanie odbili twierdzę paląc drewniane części jej konstrukcji i niszcząc odbudowane mury[2].
Po ślubie Skanderbega i narodzinach jego syna Jana Hamza Kastrioti utracił wszelkie nadzieje na odziedziczenie tronu Księstwa Kastrioti[4]. Coraz bardziej niezadowolony z rosnącej potęgi Skanderbega otrzymał od sułtana Mehmeda II Zdobywcy ofertę władzy nad Albanią, gdy ta zostanie już podbita[5]. W 1457 roku Hamza wrócił do armii osmańskiej i ponownie przyjął islam. Wraz z Isak Begiem dowodził siłami osmańskimi w bitwie na równinie Albulena 2 września tego roku. W trakcie bitwy został schwytany przez siły albańskie, a następnie pod zarzutem zdrady stanu osadzony w areszcie w Neapolu, jednak wkrótce wypuszczono go na wolność. Udał się do Konstantynopola, gdzie kontynuował służbę wojskową[4].
Był jednym z najważniejszych dowódców armii Skanderbega, cieszył się dużą popularnością wśród albańskich żołnierzy[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ S. Debeljković, Skenderbeg, jedna srpska [...], „Dijalog”, 5 (19), 1996, s. 78, ISSN 1164-8147 [dostęp 2024-09-13], Cytat:
„Posle bitke kod Pirota, Skenderbeg zajedno sa sinovcem Hamzom, sinom svog starijeg brata Staniše (prešavši u hrišćanstvo Hamza će uzeti ime Branilo, po svom čukundedi) [...]” [Google]. [dostęp 2024-09-13]
- ↑ a b Глас 1980 ↓, s. 39, cytat: „За команданта балечке посаде Скендербег је одредио свог нећака Амесу (Хамзу) и Марина Спана. Али се Амеса тамо није хтео задржавати, већ зе кренуо на Дриваст, а Марин се с 2 ООО својих људи осећао угрожен у тек обновљеном граду ... Млечани су запалили дрвену грађу а свеже зидове сравнили са земљом.”.
- ↑ Глас 1980 ↓, s. 55, cytat: „...да поруше обновљени Балеч с таквим снагама као да је у питању највећа тврђава. То је Петар Спан јавио свом рођаку Марину и овај је у последњем тренутку сакупио војнике и спустио се према Дању.”.
- ↑ a b c Fan Noli, George Castroiti Scanderbeg (1405–1468), International Universities Press, 1947, s. 52–53.
- ↑ Harry Hodgkinson, Scanderbeg. From Ottoman Captive to Albanian Hero, Centre for Albanian Studies, 1999, s. 142–144, ISBN 978-1-873928-13-4 (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- „Глас”, 319–323, Belgrad: Serbska Akademia Nauk i Sztuk, 1980, ISSN 0081-394X [dostęp 2024-09-13] (serb.).