| Prawdziwe imię i nazwisko |
Hans Joachim Hubert Backe[1] |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
18 grudnia 2007[2] |
| Używane pseudonimy |
Hans Billan, Phillip Halidday, Christian Kessler[3] |
| Lata aktywności |
1948-1997[3] |
| Narodowość |
niemiecka[3] |
| Liczba filmów |
49 jako reżyser (za IMDb)[3] |
Hans Billian, właściwie Hans Joachim Hubert Backe[1] (ur. 15 kwietnia 1918 we Wrocławiu, zmarł 18 grudnia 2007 w bawarskim Gräfelfing[4]) – niemiecki reżyser filmowy, scenarzysta i aktor, znany przede wszystkim z reżyserii filmów pornograficznych w latach 70. XX wieku[5][6]. Jego dorobek artystyczny składa się z 35 filmów fabularnych, 60 sfilmowanych scenariuszy, 80 krótkometrażowych filmów oraz kilku powieści[7]. Często posługiwał się pseudonimami i występował jako Hans Billan, Phillip Halidday oraz Christian Kessler[8][9].
Billian jako nastolatek chciał zostać śpiewakiem operowym. Brał udział w przesłuchaniu w Operze Wrocławskiej. Udzielono mu porady, by na kilka lat zrezygnował z marzeń o śpiewaniu operowym, ponieważ jego głos nie był jeszcze dostatecznie rozwinięty. Billian wstąpił na 9 lat do służby wojskowej. Po zakończeniu II wojny światowej jeszcze raz próbował zostać śpiewakiem, nie dostał angażu w operze, gdyż podczas kariery wojskowej uszkodził mu się głos i uniemożliwiło to pracę w operze jako wokalista. Billian osiadł w RFN i rozpoczął pracę jako aktor w teatrach w Hamburgu i Wolfenbüttel. Dorabiał również jako asystent reżysera. W 1947 roku został obsadzony w filmie Arche Nora. Po pięciu latach zrezygnował z pracy w teatrze, głównie ze względu na negatywne oceny ze strony krytyków na jego grę aktorską[10].
W 1950 roku Billian szukał pracy w biurach prasowych różnych przedsiębiorstw zajmujących się produkcją filmową. W tym samym roku został zatrudniony w Constantin Film, która miała swoją siedzibę we Frankfurcie nad Menem. Kariera w Constantin Film okazała się dużym sukcesem, Billian odpowiedzialny był za kierownictwo produkcji. Po 11 latach pracy, w 1961 roku, Billian postanowił zostać niezależnym scenarzystą i reżyserem, tym samym kończąc współpracę z Constantin Film. „Czułem się jak oficer”, tłumaczył powody swojej decyzji[11]. Specjalizował się głównie w realizacji gatunku Heimatfilm, na swoim koncie ma też filmy, określane jako szlagiery kina niemieckiego: So liebt und küßt man in Tirol (1961)[12], Übermut im Salzkammergut (1963)[12] czy Ich kauf mir lieber einen Tirolerhut (1965)[12]. W latach 1967–1968 ponownie pracował w Constantin Film, tym razem jako główny scenarzysta. Został zwolniony, gdy kierownictwo dowiedziało się, że Billian zaproponował konkurencyjnej wytwórni filmowej Gloria odrzucony scenariusz filmu przez Constantin Film. Pod koniec lat 60. i na początku lat 70. zajął się reżyserią komedii softcore, m.in. Das Mädchen mit der Heissen Masche (1972), z Sybil Danning w roli głównej.
W 1973 roku zrealizował serię 11 krótkometrażowych filmów pornograficznych hardcore na zlecenie szwedzkiego przedsiębiorstwa Venus Film. Kiedy został zniesiony zakaz pokazywania filmów pornograficznych w Niemczech w 1975 roku, Billian rozpoczął reżyserowanie filmów hardcore, maksymalnie trwających 22 minut. W tym samym roku wyreżyserował swój pierwszy długometrażowy film fabularny hardcore Bienenstich im Liebesnest (wersja soft filmu znana pod nazwą Im Gasthaus zum scharfen Hirschen, lub też Zimmermädchen machen es gern)[13].
Rok później zrealizował Josefine Mutzenbacher – Wie sie wirklich war? 1. Teil z Patricią Rhomberg w roli głównej. Film przedstawia wczesne życie znanej w niemieckiej i austriackiej kulturze Josefine Mutzenbacher, wiedeńskiej kurtyzany (scenariusz filmu oparto o powieść erotyczną Josefine Mutzenbacher – Die Lebensgeschichte Einer Wienerischen Dirne von Ihr Selbst Erzählt, opublikowaną pierwszy raz anonimowo w 1906 roku, w Austrii, jednak autorstwo książki przypisywane jest pisarzowi Feliksowi Saltenowi). Film o przygodach Josefine Mutzenbacher, jest uważany za niezwykle udany i najlepszy ze wszystkich filmów w dorobku Billiana, ponadto doczekał się wielu sequeli[14]. To właśnie w latach 70. Billian nawiązał kilkuletnią, owocną współpracę przy realizacji filmów pornograficznych z producentem Gunterem Otto. W wyniku problemów finansowych, związanych z kryzysem na rynku filmów pornograficznych na przełomie lat 70. i 80., Billian zrezygnował z reżyserii filmów[15]. W 1990 roku zrealizował ostatni film porno w swojej karierze dla firmy Tabu. Krytycy nie pozostawili suchej nitki na produkcji, twierdząc, iż Billian swoje złote czasy ma za sobą i w żaden sposób nie można porównywać filmu do tych z lat siedemdziesiątych.
Pod koniec życia wystąpił w dwóch odcinkach (262 i 283) programu telewizyjnego Aktenzeichen XY... ungelöst, pod względem formuły, przypominającego polski Magazyn Kryminalny 997.
Partnerką Hansa Billiana przez kilka lat była Patricia Rhomberg, z zawodu asystentka medyczna, którą Billian przekonał, by spróbowała swoich sił i zagrała w kilkunastu filmach pornograficznych krótko- i długometrażowych.