Hans Günther Franz Otte[1] (ur. 3 grudnia 1926 w Plauen[1][2], zm. 25 grudnia 2007 w Bremie) – niemiecki kompozytor i pianista.
Studiował w Weimarze (1946–1947), Stuttgarcie (1948–1950) i na Yale University (1950–1951)[2]. Jego nauczycielami byli Johann Nepomuk David i Paul Hindemith (kompozycja), Walter Gieseking i Bronisław Poźniak (fortepian) oraz Hermann Abendroth (dyrygentura) i Fernando Germani (organy)[1][2]. W 1959 roku przebywał na stypendium w Rzymie[1]. Przez wiele lat koncertował i nagrywał jako pianista[2]. Od 1959 do 1984 roku kierował redakcją muzyczną radia w Bremie[1][2]. Był propagatorem muzyki współczesnej[1]. W 1961 roku zorganizował w Bremie cieszący się międzynarodowym uznaniem festiwal Pro Musica Nova, gdzie wykonywano odrzucane na kursach darmsztadzkich utwory Johna Cage’a i La Monte Younga[2].
Początkowo pozostawał pod wpływem Paula Hindemitha[2], później przeszedł na pozycje awangardowe, adaptując serializm i aleatoryzm[1]. W latach 60. w poszukiwaniu nowych środków wyrazu zaczął komponować utwory multimedialne, z eksperymentalnymi tekstami, dźwiękiem i instalacjami świetlnymi[2]. W latach 80. zainteresował się medytacją zen, w konsekwencji zbliżając się do nurtu new age[2].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- realisationen na fortepian i orkiestrę (1956)
- momente (1958)
- ensemble ma smyczki (1961)
- passages na fortepian i orkiestrę (1965–1966)
- Buch (1968)
- zero na orkiestrę i chór (1971)
- terrain (1974)
Utwory kameralne
- montaru na 2 fortepiany, instrumenty dęte blaszane i perkusję (1955)
- folie et sens na trio fortepianowe (1955–1956)
- daidalos na fortepian, gitarę, harfę i 2 perkusje (1960)
- tropismen II na fortepian, instrumenty dęte blaszane, perkusję i smyczki (1960)
- valeurs na instrumenty dęte (1969)
- rendezvous na zespół kameralny (1969)
- text na perkusję (1973)
- orient: occident na 2 instrumenty dęte i taśmę (1978)
- einklang na akustyczne i elektroniczne instrumenty smyczkowe (1979), także wersja na 2 grupy instrumentów dętych i taśmę (1979)
- wassermann-musik na harfę (1984)
- text na wibrafon (1986)
- eins na flet altowy (1987)
- septuor na flet, klarnet, perkusję, fortepian, skrzypce, wiolonczelę i harfę (1988)
- phoenix-piece na klarnet (1989)
- alltagmusik na skrzypce (1992)
Utwory fortepianowe
- dromenon na 3 fortepiany (1957)
- tropismen I (1959)
- interplay dla 2 pianistów (1962)
- face à face na fortepian i taśmę (1965)
- biographie na fortepian i taśmę (1976)
- das buch der klänge (1979–1982)
- Stundenbuch (1998)
Utwory organowe
- touches (1965)
- minimum: maximum dla 2 organistów grających na 2 organach (1973)
- sounds (1992)
Utwory wokalno-instrumentalne
- tasso concetti na sopran, flet, fortepian i perkusję (1961)
- modell – eine probe aufs exempel na 2 śpiewaków i 2 pianistów (1965)
- schrift na chór, światła, głośnik i organy (1976)
- siebengesang na 3 śpiewaków, fortepian i 3 instrumenty dęte blaszane (1985)
- philharmonie na chór i orkiestrę (1986)
- das lied der welt na 10 chórów (1986)
Dzieła sceniczne
- alpha omega na 12 tancerzy, 12 głosów męskich, perkusję i organy (1962)
- nolimetangere dla aktorki, pianisty, filmu i taśmy (1967)
- nature morte „Ein Lernprozess” dla 4 aktorek, 2 organów elektrycznych i obiekty (1970)
- déjà vu „Ein Theater in 5 Szenen” dla śpiewaka, na przeźrocza i głośnik (1971)
- schrift na 4 chóry 10-głosowe, przeźrocza i organy (1975)
- utwór radiofoniczny voicing (1988)
- jetzt „Wahrnehmungstheater” (1992)
- teatr wokalny im garten den klänge (1993)
- ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2678. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 236. ISBN 978-83-224-0808-7.