Heinrich von Bamberger

Heinrich von Bamberger
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1822 ; Zwonarka
Data i miejsce śmierci	9 listopada 1888 ; Wiedeń
	profesor nauk medycznych
	Specjalność: patologia
Doktorat	1847 ; Uniwersytet Karola
Profesura	1854
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu; Uniwersytet Wiedeński
	Multimedia w Wikimedia Commons

Heinrich von Bamberger (ur. 27 grudnia 1822 w Zwonarce pod Pragą, zm. 9 listopada 1888 w Wiedniu) – austriacki lekarz patolog.

Życiorys

W 1847 otrzymał tytuł doktora medycyny na Uniwersytecie Karola w Pradze, od 1851 by 1854 był asystentem w klinice Johanna von Oppolzera w Wiedniu. W 1854 roku został profesorem patologii terapeutycznej na Uniwersytecie Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu. Od 1872 był z powrotem w Wiedniu, gdzie zastąpił Oppolzera na katedrze patologii i terapii. Jego synem był lekarz chorób wewnętrznych Eugen von Bamberger (1858–1921).

Bamberger był specjalistą w dziedzinie patologii układu oddechowego i krążenia, pozostawił prace na temat schorzeń osierdzia, serca i dużych naczyń. Jako jeden z pierwszych opisał krwiopochodną albuminurię, mocznicowe zapalenie osierdzia i uogólnione zapalenie błon surowiczych. Historycznie, skurcze mięśni kończyn dolnych określano jako chorobę Bambergera.

W 1857 roku opublikował Lehrbuch der Krankheiten des Herzens, jeden z pierwszych podręczników patologii serca.

Wybrane prace

Die Krankheiten des chylopoetischen Systems. Enke, Erlangen 1855
Lehrbuch der Krankheiten des Herzens. Braumüller, Wien 1857
Über Baco von Verulam. Würzburg 1865

Bibliografia

Julius Pagel: Bamberger, Heinrich von. [w:] Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wien 1901