![]() ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego | |
Data i miejsce urodzenia |
18 października 1886 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 listopada 1978 |
Dziedzina sztuki | |
Epoka | |
Ważne dzieła | |
| |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Helena Boguszewska-Kornacka (ur. 18 października 1886 w Warszawie, zm. 11 listopada 1978 tamże) – polska pisarka.
Była córką Ignacego Radlińskiego, polskiego religioznawcy, historyka i filologa klasycznego. W 1903 wyszła za mąż za Stefana Boguszewskiego.
Ukończyła, rozpoczęte w 1904, studia na Wydziale Przyrodniczym UJ w Krakowie. W 1906 przełożyła na polski dramat Maksyma Gorkiego Dzieci Słońca[1]. Debiutowała w latach 1909–1910 drobnymi opowiadaniami dla dzieci na łamach „Promyka” – ilustrowanego dwutygodnika dla dzieci i „Promyczka” – dodatku do „Promyka” dla młodszych dzieci[2]. W 1917 osiadła w Warszawie. W latach 1918–1919 opublikowała cykl podręczników przyrodniczych dla szkół podstawowych. Kierowała Studium Pracy Społecznej przy Wydziale Pedagogicznym Wolnej Wszechnicy Polskiej, działała w Polskim Komitecie Opieki nad Dzieckiem i w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. W latach dwudziestych rozpoczęła działalność publicystyczną, zajmując się głównie problematyką społeczną i oświatową, losem dzieci biednych i kalekich. Publikowała artykuły m.in. w czasopismach „Świat, Dom i Szkoła” (1929), „Bluszcz” (1925–1939, z przerwami), „Kobieta Współczesna” (1927–1934), „Tygodnik Ilustrowany”. Za prawdziwy debiut Boguszewskiej uznać należy szkice opowiadania z życia niewidomych dzieci Zakładu dla Ociemniałych w Laskach pod Warszawą drukowane pt. Świat po niewidomemu w „Kobiecie Współczesnej” (1930–1931), wydane osobno w 1932. Od 1934 współpracowała z Jerzym Kornackim, późniejszym mężem. W latach 1933–1937 współzałożycielka i przewodnicząca zespołu literackiego „Przedmieście” działającego w Warszawie i Lwowie. Współredagowała zbiorowe publikacja grupy: Przedmieście (1934) i Pierwszy maja (1934).
W 1938 Aleksander Ford i Jerzy Zarzycki wyreżyserowali film Ludzie Wisły będący ekranizacją powieści Heleny Boguszewskiej i Jerzego Kornackiego Wisła[3].
Okupację spędziła w Warszawie, biorąc udział w konspiracyjnym życiu literackim i społecznym. Działała w Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego. W latach 1944–1946 była posłanką do Krajowej Rady Narodowej. Uczestniczyła w pracach Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich. Współorganizowała Instytut Pamięci Narodowej przy Prezydium Rady Ministrów. W 1958 reaktywowała zespół Przedmieście.
Jest pochowana na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera O-1-2a)[4].
Razem z Jerzym Kornackim: