Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
minister obrony | |
Okres |
od 10 listopada 1928 |
Poprzednik |
Paul Angelescu |
Następca | |
Odznaczenia | |
Henryk Cihoski (ur. 2 października 1872 w Tecuci, zm. 18 maja 1950 w Sighetu Marmației) – generał i polityk rumuński, pochodzenia polskiego.
Był synem Aleksandra Cichoskiego - powstańca styczniowego i Eugenii z d. Dobjansky. W 1891 uzyskał pierwszy stopień oficerski. Ukończył Wyższą Szkołę Wojsk Inżynieryjnych i Artylerii, naukę kontynuował we Francji. Brał udział w I wojnie światowej jako dowódca 10 dywizji piechoty w bitwie pod Mărășești[1]. Za zasługi frontowe w 1917 został awansowany do stopnia generalskiego i odznaczony Orderem Michała Walecznego III klasy[1]. W grudniu 1918 objął stanowisko zastępcy szefa sztabu generalnego[1].
Po zakończeniu wojny reprezentował Rumunię jako ekspert na konferencji pokojowej w Paryżu, a następnie zajął się organizowaniem struktur administracyjnych na terenie Besarabii. W latach 1928–1930 pełnił funkcję ministra obrony, w rządzie kierowanym przez Iuliu Maniu. 17 marca 1930 podał się do dymisji, obciążany odpowiedzialnością za narastającą korupcję w armii. W 1943 awansowany do stopnia generała broni, w tym czasie wchodził w skład Narodowej Rady Obrony.
Po przejęciu władzy przez komunistów, w nocy 5/6 maja 1950 został aresztowany i osadzony w więzieniu o zaostrzonym rygorze w Sighetu Marmației. Po aresztowaniu postradał zmysły i zmarł kilka dni później[1]. Pochowany w masowym grobie[1].
Był żonaty (żona Sophie Ferhat), miał dwoje dzieci.