Hervé Juvin

Hervé Juvin
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1956
Malestroit

Zawód, zajęcie

eseista, publicysta, konsultant

Hervé Juvin (ur. 29 stycznia 1956 w Malestroit) – francuski eseista, publicysta i konsultant, poseł do Parlamentu Europejskiego IX kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu. Zajął się działalnością konsultingową, doradzając m.in. instytucjom finansowym. W 1989 założył think tank Equinoxe. W latach 90. pełnił funkcję sekretarza generalnego fundacji Fondation Finance, której przewodniczącym był Raymond Barre[1]. Później kierował think tankiem Observatoire Eurogroup Consulting, związanym z przedsiębiorstwem konsultingowym. Był też wiceprzewodniczącym AGIPI, organizacji pozarządowej sektora ubezpieczeniowego[2]. Jest autorem licznych książek z zakresu ekonomii, finansów i zarządzania[3].

W ramach aktywności politycznej podjął współpracę z Frontem Narodowym (przekształconym w 2018 w Zjednoczenie Narodowe). W trakcie kampanii prezydenckiej w 2017 współtworzył przemówienia Marine Le Pen, głównie z zakresu ekologii[2]. W wyborach w 2019 uzyskał mandat eurodeputowanego IX kadencji[4]. W 2021 bezskutecznie ubiegał się o prezydenturę regionu Kraj Loary, został wówczas wybrany do rady regionalnej[5].

W 2022 został prawomocnie skazany na karę grzywny za stosowanie przemocy fizycznej wobec żony[6].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Le devoir de gestion: quand l'Etat-Providence se retire, chacun doit gérer sa vie, Éditions Les Djinns, Paryż 1996.
  • Les marchés financiers: voyage au coeur de la finance mondiale, Éd. d'Organisation, Paryż 2003.
  • L'Avènement du corps, Gallimard, Paryż 2006.
  • Produire le monde. Pour une croissance écologique, Gallimard, Paryż 2008.
  • L'Occident mondialisé: Controverse sur la culture planétaire (współautor Gilles Lipovetsky), Grasset, Paryż 2010.
  • Le renversement du monde. Politique de la crise, Gallimard, Paryż 2010.
  • La grande séparation. Pour une écologie des civilisations, Gallimard, Paryż 2013.
  • Le Mur de l'Ouest n'est pas tombé: Les idées qui ont pris le pouvoir et comment le reprendre, Éditions Pierre-Guillaume de Roux, Paryż 2015.
  • Le gouvernement du désir, Gallimard, 2016.
  • France, le moment politique: Pour que la France vive!, Éditions du Rocher, Monako 2018.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Hervé Juvin. agoravox.fr. [dostęp 2019-01-13]. (fr.).
  2. ↑ a b Européennes: pour remplacer Marine le Pen, la guerre des trois aura-t-elle lieu?. nouvelobs.com, 12 września 2018. [dostęp 2019-01-13]. (fr.).
  3. ↑ Hervé Juvin. versobooks.com. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).
  4. ↑ Européennes: découvrez les 79 nouveaux députés français. lejdd.fr, 26 maja 2019. [dostęp 2019-05-27]. (fr.).
  5. ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2021. interieur.gouv.fr. [dostęp 2021-06-28]. (fr.).
  6. ↑ Clément Guillou: MEP Hervé Juvin convicted of domestic violence, dismissed by far-right Rassemblement National. lemonde.fr, 7 listopada 2022. [dostęp 2022-11-15]. (ang.).