Pełne imię i nazwisko |
Ahmed Ishtiaq Mubarak | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data urodzenia |
6 lutego 1948 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci |
9 sierpnia 2013 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
184 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Trener |
Stanley Gouw[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Ahmed Ishtiaq Mubarak (ur. 6 lutego 1948, zm. 9 sierpnia 2013 w Hulu Kelang) – malezyjski lekkoatleta, płotkarz.
W dzieciństwie trenował grę w kręgle, hokeja, piłkę nożną, krykiet i rugby. Ostatecznie wybrał jednak lekkoatletykę.
Jego ojciec był oficerem policji.
Zadebiutował w 1966 na igrzyskach azjatyckich. Zdobył na nich brązowy medal na 110 m ppł z czasem 14,7 s[2].
W 1967 po raz pierwszy wystąpił na igrzyskach Azji Południowo-Wschodniej, na których był jednym z faworytów do zdobycia medalu na 110 m ppł, jednak podczas występu w skoku w dal naciągnął mięsień, co zmusiło go do wycofania się z udziału w zawodach[3].
W 1968 wziął udział w igrzyskach olimpijskich, na których wystartował w biegu na 110 m ppł. Odpadł w pierwszej rundzie, zajmując 6. miejsce w swoim biegu eliminacyjnym z czasem 14,3 s[4]. Był najmłodszym malezyjskim lekkoatletą na tych igrzyskach[5]. W tym samym roku uzyskał czas 14,4 s pobijając o 0,2 s rekord kraju należący od 6 lat do Kudy Ditty[6].
W 1969 zdobył złoty medal na 110 m ppł na igrzyskach Azji Południowo-Wschodniej z czasem 14,6 s[7].
13 października 1970 ledwie uszedł z życiem w wypadku drogowym (motocyklowym), po którym wracał do zdrowia przez 9 miesięcy.
W 1971 ponownie wygrał igrzyska Azji Południowo-Wschodniej, osiągając czas 14,4 s[7]. Czas ten był rekordem igrzysk Azji Południowo-Wschodniej.
W 1972 po raz drugi wystąpił na igrzyskach olimpijskich. Ponownie odpadł w pierwszej rundzie, zajmując 7. miejsce w swoim biegu eliminacyjnym z czasem 14,78 s[8].
W 1973 ponownie wygrał igrzyska Azji Południowo-Wschodniej z czasem 14,6 s[7]. Zdobył także srebrny medal na mistrzostwach Azji z czasem 14,3 s[9].
W 1974 wywalczył srebro na igrzyskach azjatyckich z czasem 14,49 s[2]. Wystąpił także na igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów.
W 1975 ponownie zdobył srebrny medal na mistrzostwach Azji, tym razem uzyskując czas 14,45 s[9].
W 1976 po raz ostatni wystąpił na igrzyskach olimpijskich, na których był chorążym malezyjskiej kadry[10]. W swoim biegu eliminacyjnym pierwszej rundy był 5. z czasem 14,27 s, w wyniku czego awansował do półfinału[11] (jako drugi Malezyjczyk w historii po Manim Jegathesanie, który dokonał tego w 1964), w którym odpadł, zajmując ostatnią, 8. pozycję w swoim biegu eliminacyjnym z czasem 14,21 s[12]. Był najstarszym malezyjskim lekkoatletą na tych igrzyskach[13]. W tym samym roku został też sportowcem roku w Malezji[14].
W 1977 zdobył złoty medal na igrzyskach Azji Południowo-Wschodniej z czasem 14,46 s[7].
W 1978 wystąpił na igrzyskach Wspólnoty Narodów. W tym samym roku odznaczono go orderem Ahli Mangku Negara[15].
W 1979 pobił rekord kraju, uzyskując czas 14,08 s. Został on pobity dopiero 15 lat później przez Nura Hermana Majida.
Po zakończeniu kariery był trenerem lekkoatletycznym[16]. Prowadził m.in. juniorską reprezentację Malezji (do 2012)[14].
W grudniu 2012 został oskarżony o posiadanie narkotyków (37,9 g marihuany). Przyznał się do winy, lecz wyszedł z więzienia za kaucją[17].
Zmarł rano 9 sierpnia 2013 w swoim domu w Hulu Kelang z przyczyn naturalnych[18]. Pozostawił żonę, Shamimi Selvarani Abdullah, która także była lekkoatletką oraz dwie córki, Shaniz i Shakirę. Został pochowany na muzułmańskim cmentarzu Batu Muda.