![]() | |
Imię i nazwisko |
Iver Paul Frederik Holter |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Iver Paul Frederik Holter[1][2] (ur. 13 grudnia 1850 w Gausdal, zm. 27 stycznia 1941 w Oslo[1]) – norweski kompozytor i dyrygent.
Początkowo studiował nauki medyczne na uniwersytecie w Oslo, zdecydował się jednak poświęcić muzyce[2]. Jego nauczycielem był Johan Svendsen[1][2]. W latach 1876–1879 kształcił się w konserwatorium w Lipsku u Salomona Jadassohna, Ernsta Richtera i Carla Reineckego[1][2]. W latach 1879–1881 przebywał w Berlinie[1]. W 1882 roku objął, jako następca Edvarda Griega, prowadzenie orkiestry Harmonien[1][2]. Od 1886 do 1911 roku dyrygował Musikforeningen w Oslo[1][2]. Od 1887 roku nauczał także teorii w konserwatorium[1]. Od 1890 do 1905 roku dyrygował Handvaerkersångforeningen[2]. W 1907 roku założył Holters Korforening, który prowadził do 1921 roku[2]. W latach 1900–1906 wydawał i redagował czasopismo „Nordiskmusik Revue”[1][2]. W 1919 roku otrzymał stypendium artystyczne przyznawane przez rząd norweski[2].
Skomponował m.in. Symfonię F-dur (1885), Koncert skrzypcowy (1922), Romance na skrzypce i orkiestrę (1895), 2 kwartety smyczkowe, a także kantaty na uroczystość 300-lecia Oslo (1924) i 900-lecia śmierci św. Olafa (1930)[1][2]. Jego twórczość kompozytorska reprezentuje akademicką wersję romantyzmu i ma znaczenie drugorzędne[1]. Jako dyrygent propagował muzykę norweską i przyczynił się od podniesienia poziomu wykonawczego chórów[1].