Iwo Byczewski
.jpg) Iwo Byczewski (2009) | |
| Data i miejsce urodzenia |
29 lutego 1948 |
|---|---|
| Ambasador RP w Tunezji | |
| Okres |
od 2012 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Belgii | |
| Okres |
od 2002 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej | |
| Okres |
od 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych | |
| Okres |
od lipca 1991 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Iwo Byczewski (ur. 29 lutego 1948 w Poznaniu) – polski prawnik, polityk i dyplomata, wiceminister spraw zagranicznych (1991–1995), ambasador przy Unii Europejskiej (2001–2002) oraz w Belgii (2002–2007) i Tunezji (2012–2016).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwent studiów prawniczych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Studiował także w paryskim Instytucie Nauk Politycznych (1966–1967) oraz w Kolegium Europejskim w Brugii (1971–1972). Doktoryzował się z zakresu prawa międzynarodowego publicznego w Instytucie Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk w 1988[1].
W swojej karierze zawodowej był dziennikarzem, urzędnikiem Ministerstwa Sprawiedliwości (1977–1982), a następnie pracownikiem Instytutu Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk (1982–1989).
Od września 1980 w „Solidarności”, członek komitetu założycielskiego. W 1980–1981 członek Komitetu Zakładowego w Ministerstwie Sprawiedliwości, przewodniczący związku w Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. Po wprowadzeniu stanu wojennego kolporter wydawnictw podziemnych i organizator transportu. W okresie przemian politycznych był współpracownikiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu w podzespole do spraw stowarzyszeń i samorządu terytorialnego[2].
Od 1989 podejmował pracę w administracji państwowej, m.in. w Kancelarii Senatu RP i następnie w Urzędzie Rady Ministrów jako wicedyrektor biura[2]. Od stycznia 1990 dyrektor Departamentu Personalnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od lipca 1991 do stycznia 1995 sprawował urząd podsekretarza stanu w tym resorcie.
Od połowy lat 90. działał w biznesie, m.in. jako przewodniczący rady nadzorczej Alcatela. Od 1997 do 2001 był prezesem Centrum Stosunków Międzynarodowych. W 2001 został stałym przedstawicielem RP przy Unii Europejskiej. Następnie od 2002 do 2007 pełnił funkcję ambasadora Polski w Belgii.
Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przedterminowymi wyborami prezydenckimi w 2010[3].
W listopadzie 2012 złożył list akredytacyjny na ręce prezydenta Republiki Tunezyjskiej, obejmując urząd ambasadora RP w tym kraju[1]. Odwołany z dniem 31 lipca 2016[4].
Został wykładowcą i członkiem rady programowej Akademii Służby Zagranicznej i Dyplomacji w Collegium Civitas.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jest mężem aktorki Anny Nehrebeckiej. Wnuk Bohdana Winiarskiego.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1995)[5]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2009)[6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Ambasador. msz.gov.pl. [dostęp 2015-12-16].
- ↑ a b Iwo Byczewski. encysol.pl. [dostęp 2019-02-04].
- ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2014-04-26].
- ↑ Postanowienie nr 110.10.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2016 r. poz. 739).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 lutego 1995 r. o nadaniu orderu (M.P. z 1995 r. nr 19, poz. 228).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 września 2009 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 277).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Iwo Byczewski. encysol.pl. [dostęp 2019-02-04].
- Tadeusz Kosobudzki: MSZ od A do Z. Ludzie i sprawy Ministerstwa Spraw zagranicznych w latach 1990–1995. Warszawa: Wydawnictwo'69, 1997, s. 81–84. ISBN 83-86244-09-7.