Jacob Toorenvliet (wizerunek górny) | |
Data i miejsce urodzenia |
przed 1 lipca 1640 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
przed 25 stycznia 1719 |
Dziedzina sztuki | |
Epoka |
Jacob Toorenvliet (ochrz. 1 lipca 1640 w Lejdzie, poch. 25 stycznia 1719 w Oegstgeest)[1] – holenderski malarz, rysownik i rytownik okresu baroku.
Pochodził z rodziny artystycznej. Uczył się w u swego ojca Abrahama Toorenvlieta (I), malarza szkła i rysownika[1][2][3] oraz u Gerarda Dou[a][1]. W latach 60. XVII w. odbył podróż artystyczną do Włoch. Początkowo do Rzymu, gdzie przystąpił do bractwa Bentvueghels[1][4] i przybrał pseudonim Jason[1][2]. W latach 1664–1667 przebywał w Wenecji, a następnie w Wiedniu[3], który opuścił w 1679[1][2][4], prawdopodobnie z powodu epidemii dżumy[1].
W tym samym roku powrócił do Lejdy, gdzie w 1682 wstąpił do tamtejszej gildii św. Łukasza[1][5], w której w latach 1695–1712 pełnił różne funkcje[1][2], w tym dziekana (w 1703)[1][3][4]. W 1694 wraz z Willemem van Mierisem i Carelem de Moorem założył lejdejską akademię rysunkową[1][2], w której od 1712 był profesorem rysunku[4]. Wśród jego uczniów był jego syn Abraham Toorenvliet (II) oraz Jacob van der Sluys[1].
Malował głównie portrety, jednak na ogół rozbudowane, przez co można je również uznać za sceny rodzajowe[5]. Dzięki pobytowi we Włoszech, gdzie studiował dzieła mistrzów (w tym Rafaela[3], doskonale operował kolorem[3][5], jednak nie osiągnął intymnego uroku, jaki charakteryzuje większość obrazów szkoły lejdeńskiej[5]. Stosował silnie skontrastowany światłocień, z zachowaniem ogólnej chłodnej szarości[4].
W jego wczesnych pracach widoczny jest wpływ twórczości Gabriëla Metsu[2][5], Fransa van Mierisa czy Jana Steena[2], zaś w twórczości powstałej po jego pobycie we Włoszech – szkoły włoskiej[5]. Sporadycznie malował sceny historyczne[1][2]. Znana też jest jego martwa natura z gołębiem i ziębami[1].
W Muzeum Narodowym w Warszawie znajdują się trzy obrazy Jacoba Toorenvlieta: Śpiąca kobieta[6], Skrzypek[7] i Pięć zmysłów[8].