| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk przyrodniczych | |
| Specjalność: arachnologia | |
| Alma Mater | |
Jacques Millot (ur. 9 czerwca 1897, zm. 23 stycznia 1980)[1] – francuski arachnolog, anatom, ichtiolog i etnolog.
Jacques Millot urodził się w Beauvais. Studiował histologię w Paryżu u Justina Marie Jolly’ego na Collège de France[2], otrzymując w 1922 roku tytuł doktora medycyny. W 1931 został profesorem antropologii fizjologicznej, a w 1943 otrzymał posadę anatoma porównawczego w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu, którą utrzymał do 1960[3]. Następnie pracował jako profesor etnologii na tymże muzeum oraz jako dyrektor Musée de l’Homme (lata 1960–1967)[4].
W 1947 mianowano go dyrektorem Institut scientifique de Madagasgar, a w następnych latach prezydentem Académie malgache[4]. Był członkiem, a w 1943 także prezydentem Société zoologique de France. Ponadto był członkiem Société de biologie, Société racinienne, członkiem i prezydentem Académie des sciences d'Outre-Mer, a w latach 1963–1980 członkiem sekcji zoologicznej Académie des sciences[3].
Otrzymał tytuł doktora honoris causa w University of Johannesburg i University of Perth[3].
Jacques Millot najlepiej znany jest z badań z zakresu anatomii i histofizjologii pajęczaków, w tym gruczołów przędnych pająków z rodzaju Scytodes. Opisał także segmentację ciała u szczękoczułkowców oraz prowadził badania z zakresu systematyki wielu rodzin pająków, w tym: Sicariidae, nasosznikowatych, ukośnikowatych i skakunowatych[2].
W 1952 brał udział w projekcie mającym na celu odnalezienie latimerii w wodach okolic Komorów. Rybę tą uważano za wymarłą od milionów lat do czasu jej odkrycia w 1938[5]. We wrześniu udało się schwytać jej okaz w pobliżu portu Mutsamudu na wyspach Anjouan[2], a w 1954 odłowiono kolejnych pięć okazów[6]. Millot opublikował w 1958 pracę poświęconą anatomii ryby zatytułowaną Anatomie de Latimeria chalumnae.
Millot opisał wspólnie z Lucienem Berlandem wiele nowych gatunków pająków oraz dwa nowe rodzaje: Afraflacilla i Bacelarella[7]. Na jego cześć liczne gatunki noszą epitet milloti jak np. Paracontias milloti Angel, 1949[8] i Platypelis milloti Guibé, 1950[9].