Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce pochówku | ?↗ |
Wyznanie |
katolicyzm |
Prezbiterat |
1834[1] |
Jaime Luciano Balmes y Urpiá (ur. 28 sierpnia 1810 w Vich, zm. 9 lipca 1848 tamże)[2] – hiszpański filozof, socjolog, pisarz polityczny, kapłan katolicki.
Studiował na uniwersytecie w Cervera (1826-1835). Kapłan od 1834, a od 1835 doktor teologii. W rodzinnym mieście był nauczycielem matematyki. W czasie wojny 1833-1839 popierał karlistów. Na początku lat 40. przebywał przeważnie w Vich i Barcelonie, zaś od 1844 w Madrycie. W latach 1842–1843 współredagował pismo „La civilización”. Następnie samodzielnie był redaktorem „El Pensamiento de nación” (1844-1846)[3][4].
W czasie wojny domowej w Hiszpanii jego grobowiec został zniszczony, a zwłoki zbezczeszczone przez siły republikańskie. W setną rocznicę śmierci utworzono Instytut Balmezjański[5].
W sferze filozofii uważał siebie za tomistę, dążył jednak do zespolenia tomizmu z filozofią Kartezjusza, Reida i Leibniza. W związku z tym jego system filozoficzny jest określany mianem eklektycznego. Wpłynął na badania nad scholastyką[3][6].
Na płaszczyźnie politycznej opowiadał się za demokracją. Popierał reformy w Państwie Kościelnym, które podjął papież Pius IX. Na polu gospodarczym zwracał uwagę na problem wyzysku pracujących oraz niewłaściwy podział dóbr[3].
Przyczynił się do rozwoju katolicyzmu społecznego[4]. Bolesław Kumor określił go mianem „pierwszego katolickiego społecznika”[7].