Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1912 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
29 grudnia 1987 |
Zawód, zajęcie |
reżyser, scenarzysta |
Odznaczenia | |
|
Jan Izydor Rybkowski (ur. 4 kwietnia 1912 w Ostrowcu Świętokrzyskim, zm. 29 grudnia 1987 w Konstancinie-Jeziornie) – polski reżyser, scenarzysta i pedagog.
Urodził się w rodzinie Bolesława i Kazimiery z domu Kostkowskiej[1]. Uczył się w szkole powszechnej w Częstocicach oraz w ostrowieckim Gimnazjum im. Joachima Chreptowicza[2]. W 1935 ukończył szkołę plastyczną w Poznaniu z dyplomem architekta wnętrz, następnie Instytut Sztuki Teatralnej Schillera. Do wybuchu wojny pracował w teatrach warszawskich Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej.
Tuż przed oblężeniem Warszawy wyjechał do Wilna, a stamtąd do Grodna, gdzie działał polski teatr w ZSRR. Po zbombardowaniu teatru wrócił do Białegostoku, a stamtąd do Ostrowca. Wywieziony na roboty do Drezna. Po bombardowaniu Drezna do końca wojny przebywał w Czechach.
Po wojnie przyjechał do Krakowa, a następnie do Łodzi, gdzie zaangażował się w Teatrze Wojska Polskiego, potem w teatrze Axera[3]. W latach 1974–1977 pełnił funkcję dziekana Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi[4].
Od 1948 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[5].
Dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Lidia z domu Predko (1912–1972)[6]. Po raz drugi ożenił się z Marią z domu Starzeńską (1919–2002)[7][8].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A33-1-9)[6].
Janowi Rybkowskiemu został poświęcony film Warszawskie gołębie w reżyserii Henryka Bielskiego z 1988 roku (informują o tym napisy na początku filmu).
31 stycznia Rada Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego jednomyślnie podjęła uchwałę ustanawiającą rok 2012 rokiem Jana Rybkowskiego[2]. 30 marca 2012 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę w sprawie uczczenia pamięci Jana Rybkowskiego w 100. rocznicę Jego urodzin[17].
W Łodzi, na Alei Gwiazd przy ulicy Piotrkowskiej, znajduje się gwiazda Jana Rybkowskiego.