Jiaolong

Jiao
蛟
smok
Ilustracja
Jiao 蛟, na ilustracji z Gujin Tushu Jicheng (1725)
Inne imiona

Jiaolong

Występowanie

mitologia chińska

Jiao (chiń. upr. 蛟; pinyin Jiāo; Wade-Giles Chiao), najczęściej występujące w połączeniu ze znakiem "smok" jako Jiaolong (chiń. upr. 蛟龙; pinyin Jiāolóng; Wade-Giles Chiao-lung) – stworzenie z mitologii chińskiej, jeden z głównych typów smoków chińskich, silnie związany z żywiołem wodnym.

Opisywany jako smok o wężowatej postaci i skórze pokrytej łuskami, pozbawiony zaś rogów. Miał najczęściej zamieszkiwać góry i mokradła[1].

Shanhaijing wymienia go pięciokrotnie; jeden opis mówi o smoku przypominającym węża z czterema nogami; inny wspominając o jiaolongu mieszkającym w rzece Han, twierdzi, że miał małą głowę na długiej szyi z białym wolem[2] lub naszyjnikiem[3]. Większe okazy miały być na tyle duże, że były w stanie połknąć człowieka w całości. Zamieszkiwały zbiorniki wodne, lub pod piaskami pustyń, a Chińczycy uważali je za stworzenia szkodliwe[2]. Jiaolongi atakowały czasem ludzi, by zabrać im cenne przedmioty, wyssać krew, lub zemścić się za doznaną krzywdę[3]

Yangyujing (Klasyk o hodowli ryb), twierdzi, że jiaolong jest królem wszystkich 360 gatunków ryb. Księga Guanzi zaś nazywa go bogiem wszystkich stworzeń wodnych. Pozbawiony wody, smok ten miał tracić siły, dlatego opuszczał stawy, z których spuszczano wodę, by wybierać ryby, i osuszane przez ludzi mokradła. Także Huainanzi mówi o jiaolongu jako o istocie wodnej, która wszakże składała jaja na wzgórzach (jiao mogły się też lęgnąć z jaj węża lub bażanta, jeśli te przetrwały w ziemi tysiąc lat)[3].

Podobnie jak inne smoki chińskie, jiaolongi mogły przemieniać się w istoty ludzką. Często pojawiały się wówczas lub znikały w chmurze oparu. Miały też możliwość sprowadzania deszczu i burz[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jeremy Roberts: Chinese Mythology A to Z. New York: Facts on File, Inc., 2004, s. 30. ISBN 978-0816048700.
  2. ↑ a b Richard E. Strassberg: A Chinese bestiary: strange creatures from the guideways through mountains and seas. Berkeley: University of California Press, 2002, s. 195. ISBN 0-520-21844-2.
  3. ↑ a b c d Marinus Willem de Visser: The dragon in China and Japan. Amsterdam: J. Müller, 1913, s. 76-81.