![]() | |
Imię i nazwisko |
Johann Ernst Joseph Hartmann |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
Johann Ernst Joseph Hartmann[1][2] (ur. 24 grudnia 1726 w Głogowie, zm. 21 października 1793 w Kopenhadze[1][2][3][4]) – duński kompozytor i skrzypek pochodzenia niemieckiego.
Uczył się prawdopodobnie w kolegium jezuickim w Głogowie[3]. W latach 1754–1757 grał jako skrzypek w kapeli biskupiej we Wrocławiu[1][3]. W 1761 roku objął obowiązki kapelmistrza na dworze w Rudolstadt i wkrótce potem na dworze książęcym w Plön[1][3]. W latach 1762–1764 przebywał w Kopenhadze jako członek orkiestry włoskiej Giuseppe Sartiego, następnie osiadł w tym mieście, zostając członkiem kapeli królewskiej (1766), jej pierwszym skrzypkiem (1767) i koncertmistrzem (1768)[1]. Występował jako skrzypek, współpracował też z teatrem królewskim, dla którego pisał singspiele, m.in. Balders død (wyst. 1779) i Fiskene (1780)[1][2][4]. Wykorzystywał elementy skandynawskiego folkloru muzycznego, odwoływał się do legend i sag[3]. Jego twórczość stała się podstawą dla rozwoju późniejszej romantycznej opery duńskiej[1][3]. Napisał podręcznik gry na skrzypcach, Violin-Schule (1777, rękopis)[1][3][4]. Większość rękopisów z kompozycjami Hartmanna spłonęła w pożarze zamku Christiansborg w 1794 roku[1][2][3][4]. Zachowały się 2 kantaty, koncert skrzypcowy, Symfonia D-dur, sonaty triowe[4].