Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
Jun Tsuji (jap. 辻 潤 Tsuji Jun; ur. 4 października 1884 w Tokio, zm. 24 września 1944 tamże) – japoński poeta, dramaturg, eseista oraz tłumacz[1]. Jako pierwszy przetłumaczył na język japoński m.in. książki Jedyny i jego własność autorstwa Maxa Stirnera[2] oraz Geniusz i obłąkanie Cesare Lombroso[3].
W sztuce oraz pisarstwie prezentował poglądy dadaistyczne, nihilistyczne, epikureistyczne, feministyczne oraz anarchistyczne[2][4][5].
Uczył angielskiego w Szkole Średniej dla Dziewcząt Ueno, gdzie poznał Noe Itō, która była jego uczennicą. Po ukończeniu przez nią szkoły, między nimi zawiązał się romans[6], przez co Jun Tsuji stracił stanowisko nauczyciela. Para miała dwójkę dzieci: Makoto (ur. 20 stycznia 1914) oraz Ryūji (ur. 10 sierpnia 1915). Ślub wzięli oficjalnie w 1915[7], jednak niedługo potem małżeństwo się rozpadło.
Nie mogąc znaleźć innej pracy, Tsuji poświęcił się pisarstwu oraz włóczęgostwu. Zaczął uprawiać uliczny performance, m.in. wywieszając szyldy w tokijskiej dzielnicy Asakusa z napisem „Jun Tsuji, Profesor skrzypiec, shakuhachi i angielskiego”, grając na flecie czy wygłaszając przemowy na ulicach. Styl życia pijanego tułacza stał się rozpoznawalnym elementem pisarza. Zebrał on wokół siebie grupę włóczęgów, robotników i zbuntowanych intelektualistów. W 1944, u szczytu załamania gospodarczego pod koniec II wojny światowej, po tym, jak trafił kilka razy do szpitali z powodu różnych dolegliwości fizycznych i psychicznych, zmarł z głodu w mieszkaniu przyjaciela, u którego mieszkał[1].
Tsuji pozostawał pod mocnym wpływem filozofii Epikura, a wiele cech epikureizmu przejawia się w jego stylu życia. Na przykład Tsuji unikał aktywnego zaangażowania w politykę i szukał formy ataraksji, którą starał się doświadczyć poprzez włóczęgę i egoizm[8]. Spędzał także czas, starając się cieszyć prostym życiem wolnym od cierpienia[9]. Chociaż same jego pisma są znaczące, wydaje się, że Tsuji kładł nacisk na rozwój wyzwolonego stylu życia. Większość jego publikacji opisuje stojącą za tym filozofię. Jak napisał Hagiwara Kyōjirō: „Tsuji postanowił nie wyrażać siebie za pomocą pióra, ale poprzez życie, tak jak nakazywała mu osobowość. Oznacza to, że sam Tsuji był dziełem jego wyrazu”[8]. Nieprzypadkowo przypomina to anarchizm egoistyczny opisany przez Maxa Stirnera, który wydaje się najbardziej wpływowym filozofem w myśli japońskiego pisarza.