| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1700 (1987) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | mvr | ||
| IETF | mvr | ||
| Glottolog | mara1397 | ||
| Ethnologue | mvr | ||
| BPS | 1051 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język marau – język austronezyjski używany w prowincji Papua w Indonezji. Według danych szacunkowych z 1987 r. (SIL International) posługiwało się nim wówczas 1700 osób[1].
W 1961 r. odnotowano, że jego użytkownicy zamieszkują pięć wsi w zachodniej części wyspy Yapen: Marau, Makiroan, Ohar, Natabui i Warabori[2].
Na poziomie słownictwa jest bardzo bliski językowi munggui, być może chodzi o dialekty jednego języka (choć wyd. 22 Ethnologue klasyfikuje je oddzielnie)[1]. Odrębny status tych języków postulował J.C. Anceaux (1961), co odzwierciedlają też późniejsze prace[3].
J.C. Anceaux wyróżnił trzy dialekty (dialekt wsi Marau, Makiroan i Ohar oraz dialekty wsi Natabui i Warabori)[2]. W publikacji Ethnologue zidentyfikowano jedynie odmianę dialektalną warabori (natabui, warembori)[a].
Uchodzi za zagrożony wymarciem[1]. Stwierdzono, że w Marau rozprzestrzenił się język ansus, który odgrywa pewną rolę jako regionalny język wehikularny[4].