Kuno von Moltke

Kuno von Moltke
ilustracja
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1847
Neustrelitz

Data i miejsce śmierci

19 marca 1923
Wrocław

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego

Kuno Augustus Friedrich Karl Detlev Graf von Moltke (ur. 13 grudnia 1847 w Neustrelitz, zm. 19 marca 1923 we Wrocławiu) – niemiecki generał major, fligeladiutant cesarza Wilhelma II, komendant wojskowy Berlina.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z wirtemberskiej linii rodu Moltke. Jego ojciec Friedrich Karl Ludwig von Moltke (1798–1866) był nadwornym koniuszym wielkiego księstwa Mecklenburg-Strelitz. Kuno von Moltke od 1893 do 1902 był fligeladiutantem Wilhelma II, który radził się go zwłaszcza w kwestiach muzycznych (Moltke był utalentowany muzycznie, skomponował marsz kawaleryjski dla 1. regimentu lejbkirasjerów, Des Großen Kurfürsten Reitermarsch). W 1897 przez krótki czas był wojskowym attaché w Wiedniu[1]. Od 1905 do 1907 był komendantem wojskowym miasta Berlin[2].

12 marca 1896 ożenił się z wdową Athalie (Lily) von Kruse-Neetzow, z domu von Hayden. 15 listopada 1899 roku we Wrocławiu para rozwiodła się[3].

W lutym 1907 roku stał się jedną z centralnych postaci skandalu obyczajowego, gdy na łamach czasopisma „Die Zukunft” Maximiliana Hardena zasugerowano, że Moltkego i Philipa Eulenburga łączy homoseksualny romans. Moltke najpierw wyzwał Hardena na pojedynek, a gdy ten odrzucił wytoczył Hardenowi cywilny proces o zniesławienie[4]. Przeciwko Moltkemu zeznawali była żona Lili von Elbe, żołnierz o nazwisku Bollhardt i lekarz Magnus Hirschfeld. Ten ostatni, na podstawie zeznań byłej żony Moltkego orzekł, że ten prawdopodobnie jest homoseksualistą, nawet jeśli nie dowiedziono mu czynu sodomii. 29 października sąd uznał Moltkego za winnego z paragrafu 175 niemieckiego kodeksu karnego, a Hardena uniewinnił. Wyrok został jednak unieważniony ze względów proceduralnych, a Moltkemu zezwolono na wytoczenie procesu karnego o zniesławienie. Podczas kolejnego procesu okazało się, że Lili von Elbe leczy się na histerię, a Hirschfeld wycofał swoje poprzednie zeznania[5]. Sąd uznał winę Hardena i skazał go na cztery miesiące pozbawienia wolności[6]. W kwietniu następnego w kolejnym procesie Harden został ponownie skazany, zasądzono grzywnę 600 marek i pokrycie kosztów sądowych w wysokości 40000 marek.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ John C. G. Röhl, Nicolaus Sombart: Kaiser Wilhelm II: new interpretations : the Corfu paper. Cambridge: Cambridge University Press, 2005, s. 194. ISBN 0-521-01990-7.
  2. ↑ Harry Kessler, Roland Kamzelak, Ulrich Ott, Hans-Ulrich Simon, Werner Volke, Bernhard Zeller, Angela Reinthal: Das Tagebuch 1880-193. Stuttgart: Cotta, 2004, s. 1051-1052. ISBN 3-7681-9813-8.
  3. ↑ Gothaisches genealogisches Taschenbuch der gräflichen Häuser. Gotha: J. Perthes, 1917 s. 623
  4. ↑ Uwe Schultz: Grosse Prozesse: Recht und Gerechtigkeit in der Geschichte. C.H.Beck, 2001 ISBN 3-406-47711-9 s. 283
  5. ↑ Erwin J. Haeberle: Justitias zweischneidiges Schwert - Magnus Hirschfeld als Gutachter in der Eulenburg-Affäre W: Sexualität zwischen Medizin und Recht, hg. von Klaus M. Beier, Gustav Fischer Verlag, Stuttgart 1991, ss. 5-20
  6. ↑ Martin B. Duberman, Martha Vicinus, George Chauncey: Hidden from history: reclaiming the gay and lesbian past. New York, N.Y.: Meridian, 1990. ISBN 0-452-01067-5.