Wykonawca albumu koncertowego | ||||
Hüsker Dü | ||||
Wydany |
styczeń 1982[1] | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
15 sierpnia 1981 w 7th Street Entry (Minneapolis, Minnesota)[2] | |||
Gatunek | ||||
Długość |
26:35 | |||
Wydawnictwo |
New Alliance Records[1] | |||
Producent | ||||
Album po albumie | ||||
|
Land Speed Record – debiutancki album amerykańskiej grupy punkrockowej Hüsker Dü, wydany w styczniu 1982 roku przez wytwórnię New Alliance Records. Materiał nagrano 15 sierpnia 1981 podczas koncertu w klubie muzycznym 7th Street Entry w Minneapolis.
Album utrzymany jest w szybkim tempie, zawiera 17 utworów, trwających łącznie ponad 26 minut.
Zespół odbył siedmiotygodniową trasę po Kanadzie i zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych[5]. Podczas podróży poznali wokalistę Dead Kennedys Jello Biafrę i basistę Minutemen Mike’a Watta, którzy byli znanymi postaciami w punkrockowym undergroundzie[6]. Kiedy członkowie grupy wrócili do Minneapolis, producent debiutanckiego singla („Amusement”) Terry Katzman stwierdził, iż zobaczył inny zespół[7]. Nie mógł on uwierzyć, jak szybko grają muzycy[8]. Członkowie zespołu brali w tym czasie amfetaminę w tabletkach, by osłabić apetyt spowodowany brakiem środków na jedzenie[7]. Tytuł albumu nawiązuje zarówno do tempa utworów, jak i skłonności grupy do narkotyków[9].
Koncert został nagrany na dwuścieżkowym magnetofonie kosztem 350 dolarów[10]. Po zarejestrowaniu występu, członkowie zespołu zdali sobie sprawę, że brakuje im środków finansowych na wydanie albumu[11]. Przyjaciel grupy, Mike Watt zaproponował, że wyda płytę za pośrednictwem swojej wytwórni płytowej New Alliance Records[12]. Wyprodukowano tysiąc kopii, które wyprzedano w ciągu kilku dni[13]. Album był dystrybuowany do Wielkiej Brytanii przez wytwórnię Alternative Tentacles, której założycielem był Jello Biafra[14]. Ogółem sprzedano ponad 10000 kopii, co stanowiło najlepszy wynik zespołu do momentu wydania dwupłytowego Zen Arcade[15]. Ken Shipley z wydawnictwa Numero Group zwrócił uwagę, że oryginalna taśma z nagraniem występu została skradziona z furgonetki zespołu[16].
Sporadycznie ukazuje się oswojony gitarowy hook lub riff, ale zanim zdążysz go umiejscowić, znika. Zespół istnieje tylko dzięki czystej sile swojej muzyki.
Land Speed Record prezentuje szybki i agresywny hardcore punk[9]. Krótkie i proste utwory kontrastują z późniejszą twórczością zespołu, kiedy to zaczęli sięgać po elementy innych gatunków muzycznych (folk, jazz, pop, psychodelia)[18]. Zapowiedziami przyszłego kierunku grupy są bardziej melodyjny „Don't Try to Call” i wolniejszy „Data Control”. „Gilligan’s Island” jest parodią piosenki z czołówki serialu o tym samym tytule[19]. Teksty utworów traktują o nieudanym związku[20] („All Tensed Up”, „Don't Try to Call”, „I’m Not Interested”, „Don't Have a Life”), przemocy („Guns at My School”), wojnie[21] („Push the Button”, „Ultracore”, „Let’s Go Die”), zagrożeniu konfliktem nuklearnym[17] („Push the Button”), narkotykach[17] („Gilligan’s Island”, „All Tensed Up”), transporcie publicznym[17] („M.T.C.”), polityce[21] („You're Naive”), konformizmie („Do the Bee”) oraz inwigilacji[17] i globalizacji („Data Control”, którego tytuł nawiązuje do firmy Control Data Corporation).
Oryginalne wydanie albumu zawierało wkładkę z tekstami utworów i datami nadchodzących koncertów[22]. Okładka płyty to czarno-biała fotografia. Przedstawia ona groby pierwszych ośmiu amerykańskich żołnierzy poległych podczas wojny w Wietnamie[23]. Jej autorem był perkusista i wokalista zespołu Grant Hart[24]. Za słowami Boba Moulda zespół chciał w ten sposób sprzeciwić się wysyłaniu ludzi na wojnę[19].
Recenzje | ||||
---|---|---|---|---|
Wydawca | Ocena | |||
AllMusic | [25] | |||
Chicago Tribune | [26] | |||
Piero Scaruffi | [27] | |||
Robert Christgau | B+[28] | |||
The Rolling Stone Album Guide | [29] |
Album otrzymał zarówno pochlebne, jak i bardziej krytyczne opinie. Robert Christgau z The Village Voice stwierdził, że „Tak jak dobry ambient Briana Eno, ten nieprzerwanie szalony koncert zapewnia zadowalający obszar szczegółów”[28]. Stephen Thomas Erlewine w swojej recenzji dla AllMusic napisał, że „Krótki minialbum koncertowy Land Speed Record pędzi poprzez swoje utwory niezależnie od melodii i riffów. Jako brzmieniowy blitzkrieg jest to całkiem imponujące, jednak niewielka część płyty wywiera trwałe wrażenie”[25].
Magazyn Noise porównał Hüsker Dü do zespołu Meat Puppets oraz wyróżnił „All Tensed Up”, „Guns at My School”, „Ultracore” i „Let’s Go Die” mianem najlepszych utworów albumu[30]. Lefty Glasgow z czasopisma Op wyraził opinię: „Jestem rozdarty pomiędzy chwaleniem ich poglądów politycznych a przeklinaniem ich konformizmu”[31]. Magazyn Coolest Retard napisał o albumie „koszmarnie intensywny”[11], a The End of the World „nadzwyczajnie szybki i chaotyczny”[32]. Recenzent z pisma Misery zwrócił uwagę na ciągłość wykonania utworów oraz stwierdził: „Zwyczajnie jedna z najlepszych hardcorowych thrashowych płyt”[33].
Plakat z okładką płyty pojawił się w filmie Mniej niż zero z 1987 roku. W 1993 Apollo DeLucia wykonał cover całego albumu, każdy utwór w innym stylu (m.in. folk, reggae, synth pop)[34]. Na ten sam pomysł wpadł w 2016 roku zespół Lucifer X[35]. Ponadto:
W 2015 roku magazyn Uncut umieścił Land Speed Record na liście 50 najlepszych amerykańskich albumów punkowych[42].
Album został ponownie wydany w 1988 roku przez wytwórnię SST Records[4]. Nowe edycja była dostępna w trzech formatach: na kasecie[43], płycie winylowej[4] oraz płycie kompaktowej[44]. Alternatywna wersja tej samej partii utworów została umieszczona na kompilacji Savage Young Dü z 2017 roku[45]. Utwory „Bricklayer” i „Let’s Go Die” pojawiły się w wersji studyjnej na albumie Everything Falls Apart z 1983[46] oraz na jego reedycji Everything Falls Apart and More, wydanej w 1993 przez Rhino Records[47].
Wydanie CD z 1988 roku zawierało jedynie dwa utwory, po jednym przeznaczonym na każdą stronę albumu[44].
Nr | Tytuł utworu | Muzyka | Długość |
---|---|---|---|
1. | „All Tensed Up” | Bob Mould[48] | 2:00 |
2. | „Don't Try to Call” | Mould | 1:30 |
3. | „I’m Not Interested” | Grant Hart | 1:31 |
4. | „Guns at My School” | Mould | 0:55 |
5. | „Push the Button” | Hart | 1:52 |
6. | „Gilligan’s Island” | Hart | 1:23 |
7. | „M.T.C.” | Greg Norton | 1:09 |
8. | „Don't Have a Life” | Norton | 2:09 |
12:29 |
Nr | Tytuł utworu | Muzyka | Długość |
---|---|---|---|
1. | „Bricklayer” | Mould | 0:53 |
2. | „Tired of Doing Things” | Hart | 0:58 |
3. | „You're Naive” | Mould | 0:53 |
4. | „Strange Week” | Hart | 0:57 |
5. | „Do the Bee” | Hart | 1:49 |
6. | „Big Sky” | Mould | 0:57 |
7. | „Ultracore” | Mould | 0:47 |
8. | „Let’s Go Die” | Norton | 1:26 |
9. | „Data Control” | Hart | 5:28 |
14:08 |