Lanny Ross (po prawej) | |
Imię i nazwisko |
Lancelot Patrick Ross |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
19 stycznia 1906 |
Data i miejsce śmierci |
25 kwietnia 1988 |
Instrumenty | |
Zawód |
piosenkarz, autor tekstów |
Odznaczenia | |
Lanny Ross, właśc. Lancelot Patrick Ross[1] (ur. 19 stycznia 1906 w Seattle, zm. 25 kwietnia 1988 w Nowym Jorku) – amerykański piosenkarz, pianista, autor tekstów.
Jego rodzice Douglas (aktor szekspirowski) i Winifred Ross (pianistka)[2][3] pochodzili z Anglii[1]. W 1924 ukończył Taft School, a w 1928 Uniwersytet Yale, gdzie był solistą (tenor) w Yale Glee Club[2][3]. Na studiach należał do bractw Zeta Psi i Skull and Bones. W 1931 ukończył prawo w Szkole Prawa Uniwersytetu Columbia, jednak nie został prawnikiem[2]. Uczył się również śpiewu klasycznego pod kierunkiem Anny Schoen-René na Juilliard School of Music[1].
Jego kariera muzyczna rozpoczęła się w 1928. W latach 30. XX w. był współprowadzącym popularnego programu radiowego Maxwell House Show Boat (1931–37)[2]. Wystąpił w trzech filmach w ramach kontraktu z wytwórnią Paramount Pictures[2]. W 1936 wystąpił na Broadwayu w musicalu zatytułowanym „Petticoat Fever”[2].
Po trzyletniej przerwie spowodowanej służbą wojskową powrócił do kariery muzycznej, podróżując po Stanach Zjednoczonych pod patronatem National Concert Corporation. W 1953 nawiązał współpracę z nowojorską rozgłośnią radiową WCBS. Poza prowadzeniem codziennych godzinnych audycji radiowych publikował też własne piosenki i operetki[1].
W 1935 ożenił się ze swoją menadżerką, Olive White (zm. 1984)[3].
W czasie II wojny światowej służył w amerykańskiej armii na południowo-zachodnim Pacyfiku. Karierę wojskową zakończył w 1946 w stopniu majora. Został odznaczony Legią Zasługi[1].
W 1996 na Uniwersytecie Yale ustanowiono stypendium jego imienia dla studentów rozwijających zdolności muzyczne[1].