Las Meninas (Panny Dworskie) – debiutancki film Igora Podolczaka nakręcony w 2008 roku. W tym projekcie Igor Podolczak wystąpił zarówno w roli scenarzysty, reżysera jak i producenta. Film został stworzony przy udziale MF Films (oddział Fondu Masocha). Jest to pierwszy ukraiński film[1], który brał udział w konkursie „Tiger Awards Competition” na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rotterdamie. Ogółem (z początkiem 2012 roku) film wziął udział w 27 festiwalach filmowych, w 10 z nich w programie konkursowym.
…Film Podolczaka, obok prac Majewskiego i Bartasa, wydaje się być doskonałym przykładem filmowego lub post-filmowego "marzenia o geście" (Agamben 1993, s. 139), który przenosi widza w wyraźnie subiektywny i surrealistyczny świat enigmatycznych obrazów…[2].
Czteroosobowa rodzina (Ojciec, Matka, Córka i Syn) mieszka w praktycznie całkowitej izolacji w rodzinnej posesji za miastem[3], która wydaje się być labiryntem korytarzy i odzwierciedleń lustrzanych. Owa zamknięta przestrzeń jest na tyle pogmatwana[4], że tworzy coś na kształt wstęgi Möbiusa, przez co oś czasu zostaje również zniekształcona, skutkiem czego jest przeplatanie się teraźniejszości z przyszłością – w tym domu nie ma różnicy pomiędzy biegiem czasu do przodu i do tyłu, tak samo jak nie ma różnicy pomiędzy mglistymi wspomnieniami a realnymi zdarzeniami. Główna postać filmu – to 30-letni syn, prawie nie pojawia się na ekranie, ale poczucie jego obecności jest totalne. On od dziecka choruje na egzemę i astmę, co wykorzystuje jako narzędzie do manipulowania rodzicami i siostrą[5]. Życie rodziny zostaje przekształcone w niekończący się rytuał zadowalania jego zachcianek i oczekiwania w trwodze na kolejny atak astmy. Fabuła rozwija się bez tradycyjnego wątku kulminacji. Jest to fabuła odzwierciedlenia, fabuła zamkniętego koła. Podolczak odrzuca tradycyjną narrację i kolejnie następujące po sobie zdarzenia, zaciąga widza do filmu proponując mu rolę niewidzialnego świadka zdarzeń, który jest pozbawiony psychologicznych mechanizmów obronnych. Tym sposobem widz przestaje odczuwać granicę pomiędzy refleksją własną a refleksją bohaterów filmu. Właśnie w tym momencie ukazuje się związek pomiędzy filmem a obrazem Velázqueza[5] pod taką samą nazwą, do której apeluje reżyser.
Mykoła Wereseń (ur. 1960 r.) – znany ukraiński dziennikarz, laureata wielu ukraińskich i zagranicznych premii w dziedzinie dziennikarstwa. W filmie odtworzył trzy główne role – Ojca, Ojca 2 oraz Ojca młodego, występując po raz pierwszy na ekranie.
Lubow Tymoszewska (ur. 1958 r) – aktorka municypalnego teatru „Kyiv”, zagrała liczne drugoplanowe role w ukraińskich i rosyjskich filmach oraz serialach. W Las Meninas zagrała główną rolę – Matki.
Hanna Jarowenko (ur. 1974 r.) – reżyser filmów dokumentalnych, operator, scenarzysta. Pierwsza rola w filmie, zagrała główną rolę – Córki.
Dmytro Czerniawski (ur. 1972 r.) – aktor teatru dramatycznego w Charkowie. Wystąpił w roli Syna.
Iłona Arsentiewa (ur. 1994 r.) – wystąpiła w roli Córki (dziewczynki). Po raz pierwszy na ekranie.
Stas Arsentiew (ur. 1998 r.) – uczeń szkoły średniej w Kijowie. Wystąpił w roli Syna (chłopiec). Po raz pierwszy na ekranie.
Wiktoria Uljanczenko (ur. 1983 r.) – w roli Matki (młodej). Po raz pierwszy na ekranie.
Waleria Uljanczenko (ur. 1983 r.) – w roli Matki (młodej). Po raz pierwszy na ekranie.
Matka, jako główna bohaterka filmu w przeszłości była wiolonczelistką, a Syn uczył się gry na fortepianie, dlatego przeważająca część muzyki napisana została dla tych właśnie instrumentów. Reżyser i kompozytor skupili się na samodzielnej, niezależnej roli muzyki jako kontrapunktu do słów oraz obrazu, nie odrzucając jednak koncepcji tradycyjnego wykorzystania muzyki w kinie jako tła dla dialogów, albo sposobu emocjonalnego przekazu. W wielu scenach muzyka wysuwa się na pierwszy plan oraz łączy się z hałasem (szumem natury i tym stworzonym sztucznie), który skomponowany jest wedle muzycznych zasad, dlatego też całą ścieżkę dźwiękową można rozpatrywać jako kompletną instalację muzyczną. Specjalnie dla 15-minutowego muzycznego odcinku filmu (w którym brak jest słów) Szczetynski stworzył Sonatę dla wiolonczeli i fortepianu – samodzielną kompozycję muzyczną, która może być wykonywana oddzielnie od filmu. Współreżyserem tego fragmentu filmu został znany amerykański reżyser teledysków muzycznych Dean Karr.
Paleta stylistyczna muzyki, odpowiednio do wieloplanowej semantycznej struktury filmu, jest dość rozległa – od barokowych, klasycystycznych i późnoromantycznychaluzji do skrajnej atonalności. Kompozytor jednak unika kolażowego zestawienia stylów muzycznych, zmierza w stronę ich integracji i syntezy.