| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
krytyk sztuki, kurator, wykładowca |
| Narodowość |
brytyjsko-amerykańska |
| Alma Mater |
University of London (nieukończone) |
| Małżeństwo |
Lawrence Reginald Alloway (ur. 17 września 1926 w Wimbledonie, zm. 2 stycznia 1990 w Nowym Jorku) – amerykański krytyk sztuki i kurator pochodzenia angielskiego, uważany za twórcę terminu pop-art.
Urodził się w 1926 roku w Wimbledonie w rodzinie sprzedawcy książek. W dzieciństwie chorował na gruźlicę, co ograniczyło jego edukację. Uczęszczał na wieczorowe kursy historii sztuki prowadzone na University of London, ale nigdy formalnie nie ukończył studiów[1]. Interesowało go przedstawianie sztuki szerokiej publiczności, prowadził wykłady dla słuchaczy Stowarzyszenia Edukacji Robotniczej (Workers' Educational Association)[2].
W latach 1954–1957 był dyrektorem Instytutu Sztuki Współczesnej (Institute of Contemporary Arts) w Londynie. W 1958 roku uzyskał stypendium pozwalające mu studiować sztukę amerykańską w Stanach Zjednoczonych. W 1961 roku zdecydował się przenieść, wraz z żoną malarką Sylvią Sleigh, na stałe do tego kraju. Później uzyskał amerykańskie obywatelstwo. W latach 1962–1966 był kuratorem w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku. Zakończył tam pracę po konflikcie z dyrektorem tej placówki Thomasem Messerem, dotyczącym przygotowania amerykańskiej wystawy na Biennale w Wenecji[2].
W latach 1968–1981 Alloway publikował recenzje sztuki w tygodniku „The Nation”, był także redaktorem miesięcznika „Artforum” (1971–1976)[1]. Od 1968 do 1981 roku wykładał historię sztuki na Stony Brook University[2].
Od 1981 roku z powodu zaburzeń neurologicznych poruszał się na wózku inwalidzkim. Zmarł 2 stycznia 1990, przyczyną śmierci było nagłe zatrzymanie krążenia[2].
W lutym 1958 roku w czasopiśmie Architectural Design opublikowany został esej Lawrence'a Allowaya zatytułowany The Arts and the Mass Media. Alloway polemizuje w nim z Clementem Greenbergiem, który w artykule Avant-Garde and Kitsch przedstawił koncepcję dychotomii sztuki wysokiej i kiczu. Alloway nie zgadzał się z tą sprzecznością, twierdząc, że w sztuce popularnej funkcjonuje ciągłość od danych do fantazji (there is in popular art a continuum from data to fantasy)[1]. Określenia pop-art używał do charakteryzowania prac młodych artystów zajmujących się dobrami konsumenckimi[2]. W późniejszym czasie określenie pop-art było używane raczej jako „sztuka przedstawiająca kulturę popularną”, niż „sztuka kultury popularnej”[1].
Był autorem kilku zbiorów esejów, a także monografii poświęconej twórczości Roya Lichtensteina. Wydał też książki dotyczące historii Biennale w Wenecji oraz przemocy w amerykańskich filmach[1][2].