Lech Majewski (reżyser)

Lech Majewski
Ilustracja
Lech Majewski (2019)
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1953
Katowice

Zawód

reżyser
poeta, malarz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Lech Majewski (ur. 30 sierpnia 1953 w Katowicach) – polski reżyser filmowy i teatralny, pisarz, poeta i malarz.

Członek Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej[1], Gildii Reżyserów Amerykańskich i Europejskiej Akademii Filmowej. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Podczas studiów zrealizował etiudy „Bisowanie” i „Grand Hotel” (1975); Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Filmowych). Jego dyplomem była nowela „Zwiastowanie” w filmie fabularnym „Zapowiedź ciszy”. Samodzielnym debiutem fabularnym Majewskiego stał się Rycerz (1980), wysoko oceniony w Wielkiej Brytanii i USA.

Jesienią 1981 roku reżyser został zaproszony do Cambridge i pozostał w Anglii. W 1982 roku wyreżyserował na Tamizie Odyseję Homera. Przedstawienie zdobyło uznanie krytyki i publiczności: Times określił je jako „potężny teatr”. Plenerowa Odyseja zwróciła również uwagę Michaela Hausmana, producenta m.in. „Amadeusza” Miloša Formana, w wyniku czego Majewski został zaproszony do Stanów Zjednoczonych, gdzie zrealizował Lot świerkowej gęsi oparty na motywach swojej debiutanckiej powieści „Kasztanaja”.

W 1986 Majewski wyjechał do Rio de Janeiro, by napisać scenariusz wspólnie z Ronaldem Biggsem, „mózgiem” słynnego napadu stulecia. Więzień Rio został ukończony w 1988 w Pinewood Studios pod Londynem. W filmie, dystrybuowanym przez Columbię Pictures-TriStar, grają: Florinda Bolkan, Peter Firth oraz Breno Mello, pamiętny odtwórca Czarnego Orfeusza.

W 1990 r. przeniósł się do Hollywood, gdzie rozpoczął współpracę ze studiem Davida Lyncha, realizując Ewangelię według Harry’ego opartą na własnym scenariuszu. Film ten rozpoczął karierę Viggo Mortensena, późniejszego odtwórcy roli Aragorna w trylogii Władca Pierścieni.

W 1993 r. Majewski zajął się operą, reżyserując polską prapremierę Króla Ubu Krzysztofa Pendereckiego w Teatrze Wielkim w Łodzi, uhonorowanym Złotą Maską za najlepszy spektakl sezonu oraz Złotym Orfeuszem Warszawskiej Jesieni w 1994 roku. W tym samym czasie jego inscenizacja The Black Rider Boba Wilsona, Toma Waitsa i Williama Burroughsa w Heilbronn w Niemczech otrzymała nagrodę Kilianpreis za najlepszą reżyserię w sezonie 1994/95. O tym spektaklu krytyka niemiecka pisała, iż jest stworzony z „mistrzowską wirtuozerią” (Stuttgarter Zeitung), a jego wspaniałe obrazy „wywołują hipnotyczny nastrój” (Stimme) i „porywają jak jazda w otchłań” (Rundblick)[potrzebny przypis].

W 1995 r. w Nowym Jorku współprodukował oparty na własnym scenariuszu film Basquiat – Taniec ze śmiercią, w którym grali: Benicio del Toro, Willem Dafoe, Gary Oldman, Dennis Hopper, Tatum O’Neal, Courtney Love i David Bowie jako Andy Warhol. Tego samego roku Teatr Wielki w Warszawie otworzył nowy sezon jego inscenizacją Carmen, którą francuskie pismo Opera International określiło jako spektakl posiadający „niezwykłą potęgę dramatycznego wyrazu”[potrzebny przypis].

W 1996 r. Lech Majewski debiutował jako kompozytor, pisząc wspólnie z Józefem Skrzekiem muzykę i libretto do autobiograficznej opery Pokój saren, której prapremiera odbyła się 31 marca w Operze Śląskiej w Bytomiu. PolyGram Records wydało podwójny CD w wykonaniu Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, a Międzynarodowy Instytut Teatru wybrał Pokój saren do grona dwunastu najlepszych oper współczesnych powstałych w latach 90 XX w. i zaprezentował ją w grudniu 1998 r. w Düsseldorfie. Operę tę uhonorowano Złotą Maską; stała się także kanwą wideoartu pod tym samym tytułem. Nagrodzony Grand Prix na Festiwalu Sztuki w Houston wideoart prezentowało m.in. nowojorskie Museum of Modern Art, Galerie Nationale du Jeu de Paume w Paryżu, Museum of Fine Arts w Buenos Aires, Whitechapel Art Gallery w Londynie oraz weneckie Biennale.

W styczniu 1997 roku Majewski wystawił i sfilmował w Heilbronn własną adaptację Snu nocy letniej Szekspira. W 1998 wyprodukował serię płyt „Mistycy i wirtuozi” z muzyką współczesną, m.in. Henryka Mikołaja Góreckiego, Andrzeja Krzanowskiego i Józefa Skrzeka. W tym samym roku zrealizował w Katowicach spektakl eksperymentalny Tramwaj, przeniesiony w roku 2002 do Düsseldorfu.

W 1999 roku Majewski wyreżyserował Wojaczka. Film zaprezentowany na wielu festiwalach, m.in. w Rotterdamie, Berlinie, Jerozolimie, Rio de Janeiro, Londynie, mieście Meksyk, São Paulo, Nowym Jorku, Montrealu i Los Angeles, otrzymał ponad 20 nagród, m.in. Nagrodę Europejską w Strasburgu, a w Barcelonie Międzynarodowa Federacja Klubów Filmowych uznała „Wojaczka” za Najlepszy Niezależny Film Europejski roku 2000. Odtwarzający główną postać aktor niezawodowy Krzysztof Siwczyk otrzymał nominację Europejskiej Akademii Filmowej na Najlepszego Aktora Europejskiego obok Bruno Ganza i Richarda Harrisa.

W październiku 2001 roku odbyła się premiera Angelusa, dedykowanego Ireneuszowi Siwińskiemu. Tragicznie zmarły filmoznawca był pomysłodawcą filmu i współtwórcą scenariusza. Kanwą filmu stała się historia okultystycznej gminy działającej w latach międzywojennych w katowickim Janowie. Darryl Macdonald z Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Seattle określił Angelusa jako „film niezwykłego piękna”. Spośród licznych nagród wspomnieć należy Grand Prix Camerimage oraz nagrodę im. Felliniego.

W roku 2002 Lech Majewski wyreżyserował Carmen w Litewskiej Operze Narodowej, powrócił też do Heilbronn, by otworzyć sezon Operą za trzy grosze Brechta. Kolejny film fabularny Ogród rozkoszy ziemskich (2003) był adaptacja jego powieści Metafizyka. Film otrzymał Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rzymie. Tego samego roku opublikował powieść Hipnotyzer, a także stworzył zbiór dwunastu wideoartów Divinities.

W roku 2005 zorganizowane zostały dwie duże retrospektywy prac Lecha Majewskiego – pierwsza w Buenos Aires i Mar del Plata w Argentynie, druga w Londynie, gdzie jego filmy pokazano równocześnie w Brytyjskiej Akademii Filmowej, w Riverside Studios i Curzon Cinemas, podczas gdy Whitechapel Art Gallery zainstalowała jego wideoarty. Rok później twórczość Majewskiego uhonorowało najbardziej prestiżowe muzeum sztuki współczesnej, The Museum of Modern Art w Nowym Jorku, organizując w maju 2006 indywidualną retrospektywę jego twórczości. Jej otwarcie uświetniła premiera Krwi poety, unikalnej sekwencji 33 wideoartów prezentowanych symultanicznie, które, w opinii kuratora MoMA Laurence’a Kardisha, „poruszają zaniedbane przez inne media, niezagospodarowane obszary psyche współczesnego człowieka”[potrzebny przypis].

21 sierpnia 2020 roku do kin trafiła polsko-hollywoodzka produkcja Lecha Majewskiego – Dolina Bogów. W rolach głównych wystąpiły gwiazdy światowego kina: John Malkovich, Josh Hartnett, Bérénice Marlohe, John Rhys-Davies i Keir Dullea[2].

Nagody, odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Inne

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Polacy wśród nowych członków Amerykańskiej Akademii Filmowej. Onet.pl, 2018-06-26. [dostęp 2018-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  2. ↑ Hollywoodzkie gwiazdy o współpracy z Lechem Majewskim [online], film.wp.pl, 5 sierpnia 2020 (pol.).
  3. ↑ Złote Sowy Polonii 2013.
  4. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 757.
  5. ↑ Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2021, wyd. Kraków 2022, s. 27
  6. ↑ JACEK MALCZEWSKI / LECH MAJEWSKI – wystawa wideoartów [online], Muzeum Narodowe w Poznaniu [dostęp 2024-11-20] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Filmy w reżyserii Lecha Majewskiego
1970–1989
1990–2009
2010-29

Laureaci Nagrody im. Lecha Kaczyńskiego
do 2019
lata 20. XXI wieku