Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 lutego 1975 |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
Leon Wójcikowski (pisownia franc. Léon Woïzikovsky) (ur. 20 lutego 1899 w Warszawie, zm. 23 lutego 1975 tamże) − polski tancerz baletowy, choreograf i pedagog. Jeden z najwybitniejszych tancerzy charakterystycznych pierwszej połowy XX wieku[1].
Urodził się w rodzinie Marcina Wójcikowskiego, szewca, i Janiny z Łączyńskich, tancerki Warszawskich Teatrów Rządowych. Był bratem Kazimierza, także tancerza. W latach 1907−1914 uczęszczał do szkoły baletowej przy warszawskim Teatrze Wielkim. W roku 1914 zaangażowany do baletu Warszawskich Teatrów Rządowych. W latach 1915−1929 w zespole Les Ballets Russes kierowanym przez Siergieja Diagilewa, od roku 1921 jako solista. Od roku 1924 był jednym z trzech wykonawców partii tytułowej w Popołudniu Fauna do muzyki Claude’a Debussy’ego. W roku 1928 rozpoczął pracę pedagogiczną w Londynie. W latach 1929−1931 solista i choreograf w zespole Anny Pawłowej, 1932−1935 w zespole Les Ballets Russes w Monte Carlo, następnie założył własny zespół baletowy. W latach 1938−1939 kierownik artystyczny Polskiego Baletu Reprezentacyjnego.
W latach okupacji prowadził Miejską Szkołę Baletową w Warszawie.
Po wojnie przebywał krótko w Krakowie, od roku 1946 w Warszawie choreograf Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych. 1950−1952 choreograf Opery Poznańskiej im. St. Moniuszki. W latach 1956−1958 profesor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, 1960−1961 choreograf i pierwszy tancerz London Festival Ballet, 1962−1965 choreograf Opery w Kolonii.
W 1972 powrócił na stałe do Polski i objął funkcję pedagoga w Operetce Warszawskiej. Od 1974 do końca życia choreograf i pedagog w Teatrze Wielkim w Warszawie.
Od 1918 był mężem tancerki rosyjskiej Heleny Antonowej, potem tancerek Marii Krzyszkowskiej (od 1948) i Anity Mandowskiej (od 1959). Miał córkę Sonię Wójcikowską, tancerkę.
Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 63B-3-6)[2].