![]() | |
Imię i nazwisko |
Eleonora Halpertowa |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Zawód |
Leontyna Halpertowa właściwie Eleonora Halpertowa z Żuczkowskich (ur. 14 kwietnia 1803 w Puławach, zm. 19 marca 1895 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, tłumaczka.
Debiutowała w Warszawie w 1821 roku. Po 2 latach przerwy powróciła na scenę warszawską i wzięła udział pod kierunkiem Bonawentury Kudlicza udział w występach gościnnych w Płocku, Poznaniu i Kaliszu. W latach (1824–1851) występowała w zespole dramatycznym w Warszawskich Teatrów Rządowych. Uczyła w tamtejszej Szkole Dramatycznej. Aktorstwa pod jej okiem uczyła się m.in. Zofia Noiret[1].
Była aktorką o ogromnej skali talentu, zyskując sławę najwybitniejszej w tym czasie w Polsce. Grywała role komiczne i tragiczne. Przekazywała swym następcom mistrzowsko opanowaną sztukę recytacji. Uważano ją za jedną z najpiękniejszych kobiet epoki. Zasłynęła, tłumacząc dla teatru polskiego sztuki z języka francuskiego. Wprowadziła do teatru polskiego reformę dykcji teatralnej w kierunku prostoty.
Została pochowana w podziemiach kościoła św. Karola Boromeusza na cmentarzu Powązkowskim[2].